Rozdział 11

            Przez najbliższe dwa tygodnie dom miał należeć tylko do mnie. One Direction ruszało w krótką trasę koncertową po Niemczech oraz Francji. Byłam w siódmym niebie. W końcu nie musiałam znosić obecności Amelie w tym domu. Pod moją obecność nie miała nawet prawa przekroczyć progu. Zapowiedziałam to Stylesowi, który nawet nie protestował. W ogóle od kilku dni chodził jakiś przybity. Liam stwierdził, że ta trasa może być dla Hazzy oderwaniem się od wszystkich problemów. Miałam taką nadzieję. Nie lubiłam, gdy kędzierzawy chodził smutny.

            Siedziałam przed telewizorem i oglądałam jakąś nudną komedię romantyczną. Ciągle myślałam o tym, że powinnam zabrać się za naukę do egzaminów. Widmo porażki było zbyt uciążliwe. Poza tym, gdyby rodzice dowiedzieli się, że nie przeszłam na kolejny semestr natychmiast ściągnęliby mnie do Miami. Nie chciałam tego, ale niestety mój leń dominował. Stwierdziłam, iż lepiej teraz poświęcić wieczór na odpoczynek, a przez weekend przysiąść nad notatkami i książkami. Swoją drogą w dalszym ciągu nie odzyskałam laptopa. Minął prawie miesiąc, a Niall ciągle nie mógł znaleźć czasu, by pójść ze mną na zakupy. Obiecałam sobie, że gdy wróci, to zaciągnę go chociażby siłą. Kiedy chłopacy byli w domu, to nie miałam problemu. Teraz jednak pozabierali swoje elektroniczne gadżety – włączając w to nawet tablety. Ponownie mogłam liczyć tylko na mój telefon, który rozdzwonił się w chwili, gdy już przysypiałam na kanapie.

- Halo? – Wymamrotałam niewyraźnie, próbując od siebie odgonić pierwsze oznaki senności.

- Cześć słońce!

- Wal się, Louis – warknęłam nieuprzejmie. Pewnie zdążył się już przyzwyczaić. – Czego chcesz ode mnie o jedenastej wieczorem?

- Stęskniłem się za tobą oraz twoim cudownym głosem.

- Jesteś psychiczny – przewróciłam oczami, czego Tomlinson oczywiście nie mógł zobaczyć. – Jeśli to wszystko co miałeś do powiedzenia, dobranoc.

- No nie bądź taka drażliwa. Ja tylko chciałem zaprosić ciebie do Paryża na koncert.

        Och, cudownie! To chyba ostatnia ze wszystkich rzeczy na jaką bym miała ochotę. Lubiłam każdego z członków zespołu (wyjątkiem jest Louis, który raczej mnie irytował i w rankingu spadł na piąte miejsce), ale te ich całe koncertowanie zupełnie mnie nie pociągało. Ja nawet nie słuchałam ich piosenek. Zdecydowanie wolałam brzmienie klasycznej muzyki, a miałabym pojawić się na koncercie?! Serio, ten człowiek to chyba nie myśli.

             Westchnęłam głęboko.

- Nie przylecę do Paryża. Mam egzaminy i chcę się uczyć.

- Ale koncert jest w weekend. Poza tym musimy dbać o dobrą prasę – no i znów mi wyjeżdżał z tym argumentem. A niby z jakiego powodu miałam w ogóle przejmować się opinią fanów o One Direction? – Już wywęszyli, że zostałaś sama w wielkim domu. Jaki ze mnie chłopak, skoro pozostawia dziewczynę samą?

- Na serio właśnie tym się martwisz – parsknęłam. – Nie przylecę.

- Mel, proszę.

              O, a to nowość. Louis użył magicznego słowa na P! Zaśmiałam się cicho. Aż tak bardzo chciał mieć mnie w tym Paryżu? Właściwie to przecież nic na tym nie traciłam, a we Francji nigdy nie byłam. Cherry kiedyś chciała mnie zabrać do swojej babci, ale mój ojciec oczywiście się nie zgodził. Twierdził, że jako siedemnastolatka nie będę samotnie podróżować samolotami. Teraz już nikogo nie musiałam pytać o zgodę. Rodzice nawet nie musieli wiedzieć, że na kilka dni wyrwę się z Londynu.

- Niech ci będzie – odezwałam się cicho, przerywając louisowy monolog, którym w dalszym ciągu próbował mnie przekonać. – To kiedy dokładnie mam przyjechać?

         Tomlinson już wszystko zaplanował. Razem z Cherry miałyśmy zarezerwowane bilety na piątkowy lot z Heathrow. W Paryżu miał nas odebrać Frank i zawieźć do hotelu. Tam będziemy miały czas na szybkie ogarnięcie się, a później wycieczka na otwarcie jakiegoś nowego klubu nocnego w Paryżu.

   Byłam trochę zaskoczona, że Holmes leci razem ze mną. Do tej pory Zayn trzymał się uparcie swego. Nie chciał, by Cherry została rozpoznana. Przed wyjazdem nawet się o to pokłócili. Moja przyjaciółka wypomniała Malikowi, że Liam bez wahania zabiera ze sobą w trasę Danielle. Dlaczego ona miała być gorsza? Nie rozumiała, jak wiele w jej życiu zmieni łatka tej od Zayna Malika.

- Mel, muszę już kończyć, bo Styles morduje mnie spojrzeniem – zaśmiał się Lou. – Do zobaczenia w piątek.

- Mhm, do zobaczenia.

            Odłożyłam telefon, nakryłam się kocem i natychmiast odpłynęłam do krainy Morfeusza, który przygotował dla mnie koszmar.

   Spacerowałam opustoszałymi ulicami Londynu. Do moich uszu nie docierał nawet najcichszy szept. Byłam osamotniona. Czułam, że po moich policzkach spływają słone łzy. Błądziłam we mgle, próbując znaleźć drogę do domu. Ale tak właściwie to gdzie on był? Moi rodzice mnie zostawili. Przyjaciółka wyprowadziła się ze swoim chłopakiem do Nowego Jorku, a przyjaciół nie miałam. Coś jednak cicho mi podpowiadało, że powinnam podążyć za głosem swojego serca. Zatrzymałam się. Odetchnęłam głęboko. Usłyszałam cichy jęk. Skręciłam w pierwszą, lepszą uliczkę. We mgle majaczyła męska sylwetka. Zwolniłam krok. Dopiero po krótkiej chwili zorientowałam się, że to Louis. Jego usta wykrzywiał uśmiech samozadowolenia, a w oczach pojawił się błysk. Zamarłam, gdy w dłoni dostrzegłam zakrwawiony nóż. Mgła się powoli przerzedziła. U stóp Louisa leżało bezwładne ciało blondyna. Zatkałam usta, tłumiąc przy tym głośny krzyk.

- Więc którego z nas wybierasz? – Zapytał Tomlinson, trącając ciało Nialla stopą. Spojrzałam na niego wielkimi oczami.

- Co ty zrobiłeś?!

- To miłość do tego doprowadziła. Horan pokochał ciebie całym sercem. Ja tylko chciałem byś była moja. By nikt inny nie mógł na ciebie patrzeć z pożądaniem!

            Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Opadłam na ziemię przy Irlandczyku. Jego pierś nie unosiła się. Sprawdziłam puls. Krew nie krążyła w żyłach. Odszedł ode mnie. On również mnie pozostawił i to na pastwę losu tego mordercy. Zadrżałam. Dopiero teraz zrozumiałam, że wybór był oczywisty. Ale było za późno…

          Obudziłam się zlana potem. Zerknęłam na zegar. Wskazywał piątą rano. Zaklęłam głośno. Dobrze wiedziałam, że po tak mocnych wrażeniach już nie zasnę. Przeklęty Morfeusz! Spojrzałam na ekran telewizora, który teraz był „zaśnieżony”. Program dobiegł końca już ładnych kilka godzin temu. Nie mówiąc już o filmie, który próbowałam oglądać. Powoli podniosłam się z sofy, na ramiona zrzuciłam koc i weszłam na piętro. W jakiś sposób musiałam wykorzystać ten wczesny poranek. Zabrałam się za naukę do egzaminów. Dzięki temu przestałam chociaż na chwilę myśleć o dwójce muzyków oraz wyprawie do Paryża. 

_______________________________________________________

Ach, jak ten czas szybko leci. Ponownie chciałam Wam podziękować za wszystkie miłe słowa w komentarzach. A tak w ogóle, to jak się podoba nowy szablon? Poza tym zaplanowałam trochę więcej rozdziałów niż 20. Za dużo mam pomysłów na to opowiadanie ;d 
Buziaki :*