Rozdział 12

Rozdział ten chcę zadedykować wszystkim, którzy czytają.

Dziękuję Wam ♥

            Przez kolejne dni nie mogłam skupić się zupełnie na niczym. Wyjazd do Francji nie był najlepszym pomysłem. Wolałam przeczekać jeszcze ten tydzień i rozwiązać te sprawy tutaj, w Londynie. Przy Cherry starałam zachowywać się normalnie. Moja przyjaciółka bez przerwy paplała o tym, jaka to jest szczęśliwa. Będzie razem z Malikiem w mieście zakochanych. Zupełnie nie docierało do niej, że raczej na spokojny spacer po Polach Elizejskich nie ma co liczyć. Będziemy siedzieć na dupie w hotelu. Ewentualnie jakieś wyjście do klubu wchodzi w grę. Nic więcej. Swoją drogą, to Zayn zadzwonił do mnie pewnego wieczora. Miał mnóstwo wątpliwości. Zaczął nawet się zastanawiać, czy przypadkiem Cherry nie leci na sławę i jego pieniądze. Przez piętnaście minut tłumaczyłam mu, że moja przyjaciółka taka nie jest. Znam ją dobrze. Była w Maliku zakochana, a jako dość bezpośrednia osoba nie lubiła się ukrywać.

            Tak swoją drogą nie zdziwiłam się, że Zayn zaczął mieć wątpliwości. Jeszcze do niedawna Holmes powtarzała mi, że chłopcy z One Direction nie są warci naszej uwagi. Louisa nie trawiła, na Zayna z Niallem warczała, a Liama oraz Harry’ego w ogóle nie chciała poznawać. Ale to przecież prawda stara jak świat, że kobieta jest zmienna. Przez większość swojego życia może mówić jedno, by nagle diametralnie zmienić zdanie. To również dotarło do mulata po dłuższym czasie. Cherry jest, jaka jest. Trochę zakręcona i określenie normalna zdecydowanie do niej nie pasuje. Z całą pewnością właśnie dlatego tak dobrze dogaduje się z Zaynem.

            Usadowiłam się wygodnie w fotelu. Upewniłam się jeszcze, że spakowałam do torby swojego iPoda. Jak moje doświadczenie mówiło: bez muzyki bardzo ciężko przetrwać lot. Nawet tak krótki, jak do Paryża.

- Mel, wyglądasz dzisiaj jakoś tak blado – szepnęła Cherry, uważnie mi się przyglądając. – Wszystko w porządku?

- Nie bardzo – westchnęłam. – Jeszcze kilka dni temu myślałam, że podjęłam właściwą decyzję, ale teraz już po prostu nie wiem.

            Przyjaciółka mocno ścisnęła moją dłoń. Ten gest miał dodać mi otuchy. Trochę pomogło. Niestety nie rozwiązywało moich problemów. Musiałam uświadomić Irlandczyka, że przyjaźń jest najlepszym wyjściem z sytuacji. Gdzieś pogubiłam się w tym wszystkim. Póki nienawidziłam Nialla, wszystko wydawało się proste. Był sobie Louis, w którym od dłuższego czasu byłam zakochana. Był również Zayn, który spełniał rolę mojego przyjaciela. Nagle BAM! Rodzice postanowili wyjechać do Miami. Potrzebowałam wsparcia, poszłam do chłopaków i odkryłam w Niallu tą czułą, zupełnie niedenerwującą, stronę. Ale w dalszym ciągu gdzieś tam był Tomlinson oraz uczucie do niego. Nie wyleczyłam się. Próbowałam oszukiwać samą siebie i nawet dobrze mi szło. Prawie w to wszystko uwierzyłam, a wtedy Louis oświadczył, że będzie o mnie walczyć. Miałam być jego osobistym trofeum. Nie chciałam narażać Horana na niepotrzebny stres. Louis zrobiłby dosłownie wszystko by go zgnębić gdyby się okazało, iż to właśnie jego wybrałam. Tak, to zdecydowanie była najtrudniejsza z decyzji w moim życiu.

            Samolot wylądował punktualnie o godzinie szesnastej na paryskim lotnisku. Razem z Cherry odnalazłyśmy nasze walizki i ruszyłyśmy w stronę hali przylotów, gdzie czekał już na nas Frank. Na jego widok uśmiechnęłam się radośnie. To była jedyna osoba, do której nie byłam w żaden sposób uprzedzona.

- Lot przebiegał spokojnie? – Zapytał, ładując nasze walizki do bagażnika. Pokiwałam potakująco głową. – Dobrze, że nikt nie wiedział o waszym przybyciu. Te wszystkie fanki bywają nie do zniesienia.

- I mówi to ochroniarz zespołu.

- Melissa, nie bądź wredna, bo każę tobie jechać komunikacją miejską do hotelu.

            Frank pogroził mi palcem, a po chwili oboje wybuchliśmy śmiechem. Dobrze wiedziałam, że nigdy by mi tego nie zrobił.

            Na lotnisku nie było ani jednej fanki. Już prawie się ucieszyłam, że jednak odpocznę tutaj od tego całego zamieszania. Niestety. Pod hotelem czekał tłum. Może nie chciały zobaczyć właśnie mnie, ale gdy tylko zostałam rozpoznana, błysnęły światła fleszy. Wzniosłam oczy ku niebu mając nadzieję, że tam znajdę jakieś rozwiązanie. No ludzie. Jestem tylko zwykłą dziewczyną! Co z tego, że jestem w związku z Louisem Tomlinsonem. Niejedna z tych piszczących ma już chłopaka. To przecież prawie to samo.

- Melissa mogę zrobić sobie z tobą zdjęcie?

            Zerknęłam na małą dziewczynkę, która uśmiechała się nieśmiało. Za jej plecami dostrzegłam starszego brata. Jego znudzona mina mówiła sama za siebie. Nie chciał tu być. Nie chciał też czekać, aż muzycy wrócą do hotelu, by jego siostra mogła zdobyć autografy. To właśnie takie fanki mają najtrudniej. Muszą polegać na członkach swojej rodziny, którzy nie zawsze wykazują chęć wsparcia. Nie zastanawiając się dłużej, zgodziłam się na zdjęcie. Mała była mi ogromnie wdzięczna. Hej, nie jestem przecież zimną suką bez serca!

- Po raz pierwszy mam okazję spotkać kogoś, kto związany jest z zespołem – dziewczynka podskoczyła radośnie w miejscu. – Dziękuję!

- Poczekaj – chwyciłam ją za ramię. – Wybierasz się na jutrzejszy koncert?

- Chciałam, ale rodzice nie kupili mi biletów.

- Frank, czy w tej kwestii da się coś zrobić? – Spojrzałam z nadzieją na ochroniarza. Poprosił byśmy przeszły do hotelowego lobby. Brat dziewczynki nie wyglądał na zadowolonego, ale podążył za nami. Pozostałe fanki jęknęły cicho.

              Frank wykonał kilka telefonów. Po krótkiej chwili wrócił do nas z szerokim uśmiechem.

- Mamy dla ciebie dwa bilety z możliwością wejścia za kulisy po koncercie. Co ty na to?

            W oczach dziewczynki dostrzegłam łzy. Otoczyłam ją ramieniem i mocno przytuliłam. Dostała szansę spotkania się ze swoimi idolami. Gdy ja na jej miejscu w ogóle bym się tym nie przejęła, ona zapewne będzie wspominać tą chwilę jeszcze przez wiele lat.

- Przyjdź tutaj jutro przed koncertem, to pojedziesz razem z dziewczynami – Frank zmierzwił blond grzywkę dziewczynki. – A teraz już zmykaj, bo twój brat chyba się niecierpliwi.

* * *

          Z krótkiej drzemki obudził mnie głos Zayna. Zerknęłam na dwójkę zakochanych, którzy okupowali łóżko Cherry i najwidoczniej coś sobie wyjaśniali. Nie chcąc im przeszkadzać ogarnęłam się szybko, by opuścić pokój. Od Franka dowiedziałam się wcześniej, że na ostatnim piętrze hotelu mieści się basen razem z siłownią. Tam z całą pewnością przebywał teraz Louis razem z Liamem. Oni lubili taki wieczorny wysiłek. Nie powiem żeby to mi przeszkadzało. Miło było popatrzeć na dobrze zbudowanych chłopaków. Czułam się przy nich bezpieczna.

       Weszłam do windy. Mój umysł szybko podjął decyzję, że na razie lepiej będzie trzymać się od Louisa z daleka. Wpierw chciałam porozmawiać z Niallem, a gdzież indziej można go znaleźć, jak nie w hotelowej restauracji? Miałam nadzieję, że nie zjadł jeszcze wszystkich zapasów. Od czasu przylotu do Paryża nie miałam nic w ustach. Mój żołądek pilnie domagał się porcji jakiegoś pożywienia.

         Restauracja mieściła się tuż przy recepcji. Recepcjonista posłał mi szeroki uśmiech i oznajmił, iż za pół godziny kończą wydawanie posiłków. Musiałam się pospieszyć, ale to dla mnie żaden problem. Pod względem jedzenia byłam dość podobna do Irlandczyka. Mogli mi podać cokolwiek, a znikało to z talerza w przeciągu kilku chwil.

     W odległym kącie restauracji dostrzegłam Harry’ego. Siedział zupełnie sam i nie wykazywał zainteresowania tym, co znajdowało się na jego talerzu. Biedny loczek. W dalszym ciągu coś go trapiło i trasa koncertowa na razie niewiele mu pomagała. Dosiadłam się do niego, nie pytając nawet o zgodę. Spojrzał na mnie smutnymi, zielonymi tęczówkami. Przez krótką chwilę miałam wrażenie, że się rozpłacze.

- Hej Harry. Co jest?

- Nic.

- Och, faktycznie – zironizowałam. – W takim razie gdzie podział się ten elokwentny Styles, którego uśmiech natychmiast poprawia mój dzień?

- Daj mi spokój.

          Szybko przejrzałam kartę dań. Zdecydowałam się na naleśniki z czekoladą i dżemem wiśniowym. Kiedy tylko kelner się oddalił, postanowiłam zabawić się w psychologa. Pocieszanie innych nigdy nie było mocną stroną, ale przecież smutny Harry nie powinien pojawiać się na jutrzejszym koncercie.

- Jak się wygadasz, to od razu lepiej się poczujesz.

- Ale ja nie chcę o tym mówić – jęknął, ukrywając twarz w dłoniach. – Jestem głupi.

- Harry, nie jesteś – poklepałam muzyka po plecach. – Ale póki nie powiesz mi o co chodzi, to nie będę wiedziała w jaki sposób ciebie pocieszyć.

- Pocieszenie wcale nie jest mi potrzebne – mruknął niechętnie, w dalszym ciągu ukrywając twarz w swoich dłoniach. – Po prostu jestem głupi i tyle. Jak w ogóle mogłem być z tak pustą dziewczyną, jak Amelie?

- Zerwaliście?

- Ktoś mi w końcu uświadomił jaka Amelie jest naprawdę – spojrzał na mnie przez palce. Tym razem w oczach nie było smutku, a błysk, którego w żaden sposób nie mogłam rozgryźć. – Pusta, głupia, szukająca sensacji…

            Chwila! To były moje słowa, których użyłam do opisania Amelie Lordowi. Zerwałam się z krzesła, wpadając przy tym na kelnera niosącego moje zamówienie. Styles skrzywił się nieznacznie. Chyba nie spodziewał się, że tak szybko w tym wszystkim się połapię. No cóż… niespodzianka! Nie jestem taka głupia, jak czasami się niektórym wydaje.

- Melissa, daj mi to wszystko wytłumaczyć – chwycił moją dłoń. – Na początku nie miałem zielonego pojęcia, że ty jesteś Hope. Dopiero gdy wspomniałaś o Louisie wszystko do mnie dotarło.

- Oszukiwałeś mnie. Od miesiąca wiedziałeś z kim piszesz – zamarłam gdy zdałam sobie sprawę, jak wiele Styles wiedział o moich uczuciach. Wspominał też jakiś czas temu, że się zakochał w dziewczynie mieszkającej na drugim końcu miasta. Chodziła do innej szkoły i mógł widywać się z nią tylko podczas imprez organizowanych przez jego przyjaciół. – Harry! Dlaczego mi nie powiedziałeś?

- Bałem się, że mnie znienawidzisz.

- Och, serio? – Chwyciłam talerz z moimi naleśnikami. – Teraz to dopiero ciebie nienawidzę!

       Odwróciłam się na pięcie. Zadawanie się z One Direction nie było jednak dobrym pomysłem. Najpierw Louis, później Niall, a teraz Harry. Niewielu już pozostało, którym mogłam zaufać. Biorąc pod uwagę fakt, iż z Liamem raczej niewiele rozmawiałam… Pozostał mi tylko Zayn. Z całej piątki tylko on jeden! Szkoda tylko, że jego uwaga teraz skupiała się jedynie na Cherry.

- A szlag by was wszystkich One Direction! – Wrzasnęłam, wsiadając do windy.

_______________________________________________________

Zjebałam, wiem. Koniec tajemnicy. Większość z Was dobrze się domyślała kim jest Lord. Hehe.
Ponownie dziękuję Wam ślicznie za te wszystkie komentarze. To one dały mi kopa do szybkiego skończenia tego opowiadania. Więc no... Jeszcze 17 rozdziałów i epilog przed Wami. Mam nadzieję, że jeszcze niejednym Was zaskoczę. Ach, w zakładce o mnie znajdziecie już wszystkie opowiadania, które będą przeze mnie publikowane w najbliższym czasie. Niestety wena mnie wykańcza i nie daje spokoju ;d
Ważne! Jako, że nie ogarniam kogo powiadamiać, to proszę o wpisanie się do zakładki Informed. To mi znacznie ułatwi zadanie.