Część II - Prolog

            Nigdy nie przypuszczałam nawet, że ukrywanie się może być dla mnie aż tak trudne. Odcięcie od świata, do którego przywykłam było najgorsze ze wszystkich wad tego pokręconego pomysłu. Pozostawiłam przyjaciół, możliwość zrobienia kariery, swój dom. Wszystko, co kiedyś miało jakiekolwiek znaczenie, teraz pozostało jedynie głuchym wspomnieniem, do którego nie chciałam wracać. Ale to było przecież nieuniknione! Codzienne kontakty z rodzicami miały być odskocznią od monotonii dnia codziennego. Zamiast tego po każdej rozmowie spędzałam godziny w samotności, próbując nie płakać. Musiałam być silna.

            Niall chodził jak struty. Jemu również brakowało kolegów z zespołu, koncertowania i udzielania wywiadów. W tym miejscu był nikim i przez dwa miesiące odczuwał z tego powodu radość. Swobodnie mogliśmy spacerować brzegiem morza. Podziwialiśmy wschody i zachody słońca. Chcieliśmy snuć wspólne plany, ale za każdym razem pojawiały się przeszkody, których nie dało się ominąć. Nie chcąc konfrontacji musieliśmy się ukrywać. Przez rok, może dwa. Pewnie nawet dłużej. Nasz idealny związek stał się powodem do kłótni. Często wypominaliśmy sobie niedawne błędy, które przecież każdemu zdarza się popełniać.

            W naszym miasteczku był tylko jeden sklep czynny do godziny osiemnastej. Przy ilości jedzenia, którą pochłaniałam razem z Niallem, zakupy należało robić każdego dnia. Tym razem postanowiłam wyręczyć mojego chłopaka, który był w trakcie użalania się nad własnym życiem. Nie chciałam mu przeszkadzać. Miał podły humor, warczał na wszystko. Łącznie z lodówką, którą przecież kochał ponad życie. I kiedy już myślałam, że gorzej być nie może, życie postanowiło zatoczyć koło.

- Mel Adams, promieniejesz.

            Podniosłam z obawą spojrzenie na odbicie w sklepowej witrynie. Moje serce najpierw wywinęło koziołka, a następnie stanęło w miejscu. Gdyby nie błogosławiony stan, zapewne odwróciłabym się gwałtownie. Moje ruchy były nieco spowolnione, co rozbawiło szatyna.

- Och, chyba będą bliźnięta! – Klasnął w dłonie, zanosząc się przy tym jeszcze donośniejszym śmiechem.

- Louis – szepnęłam, czując przy tym suchość w gardle. – Co ty tutaj robisz?

- Wpadłem w odwiedziny, kotku.

- Nie mów tak do mnie!

- Wybacz, trochę się zapomniałem.

            Nie miałam pojęcia skąd Louis Tomlinson wziął się akurat w tym miejscu, ale to zwiastowało kłopoty. Z resztą, nie musiałabym tego nikomu tłumaczyć gdyby tylko znał moją historię.

__________________________________________________

WRACAM! Nie wiem czy to dobry pomysł, ale mam nadzieję, że w dalszym ciągu ze mną jesteście :) Zostawcie adresy swoich blogów przy komentarzach, a chęcią wejdę poczytać.