Rozdział 7

            Rozmowa z rodzicami nie była dla mnie łatwa. Matka już z góry przesądziła, że wyjazd jest konieczny. Chciała mieć nas przy sobie, w Stanach. Nie docierały do niej racjonalne argumenty w stylu: zostawiamy tutaj swoich przyjaciół oraz szkoły. Tommy nie miał tak wielkiego problemu. Przestał nawet przejmować się Kelly. Stwierdził, że w Miami znajdzie znacznie mądrzejszą i ładniejszą dziewczynę. Jasne. Ciekawe, która by takiego chciała. Skoro jednak nie miałam po swojej stronie brata, musiałam wymyśleć coś innego.

LordJohn: Nie możesz wyjechać! Porozmawiaj z rodzicami i pewnie jakoś ich przekonasz.

Hopeless: Nie rozumiem czemu tak Tobie zależy. Przecież będę mieć tam Internet.

LordJohn: Ale wtedy nie będziemy już mogli zaplanować naszego spotkania. Nie mówię, że teraz, ale w najbliższej przyszłości…

Hopeless: To urocze. Zobaczymy co z tego wyjdzie.

            Chociaż bardzo tego nie chciałam, to jednak musiałam poprosić Louisa o przysługę. Rozmawiałam już na ten temat z Cherry. Niestety państwo Holmes nie zgodzili się przyjąć mnie pod swój dach. W pewnym sensie to rozumiałam. Mieli na swojej głowie wystarczająco dużo. Trójka dzieci, a do tego jeszcze rodzice pani Holmes, którzy byli już w bardzo podeszłym wieku i wymagali opieki. Ja nie byłam im potrzebna. Padło więc na mieszkanie razem z chłopcami z One Direction. Przynajmniej na początku. Później znajdę sobie pracę, postaram się o stypendium i coś wynajmę. Ewentualnie pozostaje mieszkanie w akademiku. To jednak powinno zostać koniecznością.

- Louis, ty masz tylko udawać kochającego, troskliwego chłopaka – powtarzałam chłopakowi setny raz. – Rodzice się zgodzą bym została w Londynie i wszyscy będą szczęśliwi.

- Nie wszyscy. Przynajmniej nasze rozstanie byłoby jakoś usprawiedliwione – mruknął niechętnie Tomlinson. – A tak mają mnie za chama, który flirtuje z innymi.

- Nasze rozstanie jeszcze jakoś wyreżyserujemy – zapewniłam.

            Wysiedliśmy z samochodu i udaliśmy się w stronę mojego domu. Rzecz jasna towarzyszył temu blask kilku fleszy. Paparazzi ciągle wietrzyli sensację. Tym razem nie będzie cyrku. Nikt nie zostanie wypchnięty za drzwi, ani zdradzony. Miałam tylko nadzieję, że rodzice nie szykują dla nas żadnej akcji i nie zachce im się witać nas w progu.

            Jakież było moje zaskoczenie, gdy matka zmieniła swoje nastawienie o sto osiemdziesiąt stopni. Nie przypuszczałam również, że Louis potrafi być tak czarujący. Opowiadał o naszych planach na przyszłość. Zapewniał, iż nie jest to chwilowe zauroczenie. Jednym słowem robił wszystko, bym mogła pozostać w Londynie. Czy podziałało? Owszem. Przynajmniej jeśli chodzi o matkę. Była zachwycona Lou. Gorzej z ojcem. Każdy facet, który się kręcił obok mnie był potencjalnym zagrożeniem. Przez dwie godziny powtarzał: nie ma mowy, jedziesz z nami. Moje łzy i wzrok szczeniaczka podziałały. Nie mogłam uwierzyć w swoje szczęście, ale się zgodził.

- Dzięki Louis – rzuciłam się na szyję muzyka, kiedy opuściliśmy mój dom. – Jakoś się tobie odwdzięczę.

- Wystarczy, że jakoś ogłosimy nasze rozstanie i to w taki sposób, bym nie wyszedł na tego złego.

- Coś wymyślę – puściłam oczko do Tomlinsona. – Dzięki za wszystko.

            Kiedy patrzyłam, jak odjeżdża zdałam sobie sprawę, że prawie wyleczyłam się z tego chorego uczucia. Wiedziałam, iż mam przy sobie kogoś innego. Kogoś, kto jest w stanie sprawić, by na moich ustach pojawił się szeroki uśmiech. Jeszcze do niedawna nie mogłam nawet przebywać z nim w jednym pomieszczeniu. Teraz Niall Horan stał się przyjacielem. Chciał być kimś więcej, ale nie czułam się gotowa na taki krok. Poza tym nie byłam pewna, czy mogę obdarzyć blondyna uczuciem jakim jest miłość. Przyzwyczajenie – okej. Na razie na nic więcej Niall liczyć nie powinien. Pozostawała jeszcze kwestia mojego „związku” z Louisem. Do wyjazdu rodziców wszystko musiało być bez zmian. Przy okazji chciałam zadbać o dobrą prasę. Szybko napisałam na Twitterze jaki to Louis jest cudowny i nie wyobrażam sobie, by mieć innego chłopaka. Po kilku sekundach pojawiły się pierwsze komentarze. Większość wyrażała swój podziw nad faktem, iż mogę być z kimś, kto zdradza mnie za plecami. Przeczytałam nawet opinię, że jestem w takim razie z Tomlinsonem dla jego sławy i kasy. No jasne! Taka płytka jestem. Odezwała się nawet Cherry. Cieszyła się, iż wszystko poszło po mojej myśli. W smsie napisała, że pomoże mi się pakować. Pół godziny później była już w moim pokoju bym ze szczegółami opisała spotkanie Louisa z moimi rodzicami.

- Pan Tomlinson nie jest taki zły – stwierdziła, co jak na nią było zaskakujące. Uniosłam brwi. – No co?

- Do niedawna był dla ciebie chodzącym kretynem.

- Tak samo, jak dla ciebie Niall – wytknęła. – Chociaż to i tak nie jest najlepsze porównanie. Ja przynajmniej nic nie czuję do Tomlinsona.

- JA NIC NIE CZUJĘ DO HORANA – wycedziłam między zębami. – Weź się odczep.

- Pożyjemy, zobaczymy – Cherry puściła do mnie oczko. – A co z tym Sylwestrem u chłopaków? Dalej aktualne?

            Pokiwałam potakująco głową. Wczoraj dostałam od Nialla zaproszenie na imprezę. Miała być piątka z zespołu, kilku ich znajomych oraz Danielle. Przy okazji Hazza miał pochwalić się nową dziewczyną. Niall stwierdził, że to wszystko jest jakieś dziwne. Przez blisko pół roku Styles chodził ze spuszczoną głową. Na dziewczyny raczej uwagi nie zwracał, a tu nagle pojawia się jakaś Amelie. Fanka, której kiedyś Harry dał numer do siebie. Kolejna z wielu rzeczy, która do kędzierzawego nie jest podobna.

- Cherry, chyba musimy skoczyć po jakieś fajne kiecki.

- Zgadzam się, Mel. Panna Adams z panną Holmes będą najładniejsze na całej imprezie.

- A może do tego grona dołączymy jeszcze Danielle?

- Dzwoń po nią! – Cherry klasnęła entuzjastycznie w dłonie. Lubiłyśmy we trójkę włóczyć się po sklepach. Oczywiście pod warunkiem, że gdzieś w pobliżu czaił się ochroniarz. Inaczej mogło być ciężko z fankami One Direction, które by chciały zabić Danielle lub ją dotknąć. Teraz i mnie się to tyczyło.

            Szał zakupów – najcudowniejsza ze wszystkich rzeczy, jakie są mi dozwolone. Od mamy dostałam kartę kredytową i chciałam wydać jak najwięcej. Niech to będzie odkupienie jej grzechów, czyli tej obojętności wobec mnie oraz mojego brata.

            Już w drugim sklepie wpadłam na sukienkę z moich snów. Niby klasyczna mała czarna, a podkreślała wszystko, co należy. Wąska talia, długie nogi, biust. Nie wiem nawet dlaczego, ale przez głowę przeszła mi myśl, że Niallowi się spodoba. Ale to przecież głupie. Niby dlaczego chcę patrzeć na siebie oczami Horana? Jeszcze nigdy nie myślałam w ten sposób. Może za wyjątkiem wyjścia na bankiet z Louisem. Wtedy przez krótką chwilę mi na kimś zależało. No dobra, nie taką krótką. To zauroczenie trwało kilka ładnych miesięcy. Nie potrafiłam normalnie rozmawiać z Lou. Teraz wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Ale czy to możliwe, bym tak nagle zaczęła dostrzegać w Irlandczyku coś, czego nie widziałam wcześniej. Był irytujący. Nie chciałam nawet bliżej go poznawać. A co się okazało? Całkiem miły z niego gość, a w dodatku bardzo wyrozumiały.

            Pięć minut mi wystarczyło, by dobrać idealne buty oraz zdecydować się na odpowiedni makijaż. Nim opuściłyśmy centrum handlowe naszła mnie ochota, by Sylwester był już teraz. Natychmiast! Niestety. Najpierw czekała mnie przeprowadzka do ich domu, a dopiero później dobra zabawa.

_______________________________________________________
Mamy środę, więc jest obiecany rozdział. Tak sobie pomyślałam, że skoro mam skończone to opowiadanie, to będę dodawać nowe co środę i niedzielę. A w piątek zapraszam na Nie Zawiedź Mnie.

Dziękuję Wam za 21 komentarzy *.* Nawet nie macie pojęcia jak wiele to dla mnie znaczy. Dziękuję, dziękuję, dziękuję i liczę na tyle samo (a może więcej? ;d) pod kolejnymi.

Buziaki :*
P.S. Jeśli kogoś nie powiadomiłam to przepraszam, ale taka późna pora i już trochę się pogubiłam kogo powiadamiać i wgl. Wybaczcie (: