Rozdział 17

            Zapakowanie wszystkich najpotrzebniejszych rzeczy zajęło mi sześć godzin. Przy okazji musiałam pożyczyć jedną z walizek Louisa. Okazało się, że moje dwie nie wystarczą. Jak powszechnie wiadomo, gdy kobieta wybiera się na zasłużony wypoczynek, to potrzebuje mnóstwo niepotrzebnych rzeczy. Gdy Louis przeglądał zawartość walizek stwierdził, iż połowy z tego w ogóle nie powinnam brać. Prostownica do włosów? Lepiej mi w pofalowanych. Krem do opalania? Chyba nikt nie spodziewał się słońca w marcu. Bielizna? Przecież w ogóle nie będę wychodzić z łóżka. Za to ostatnie Tomlinson oberwał po głowie klapkami od Jimmiego Choo.

- Trzy stroje kąpielowe? – Zaczął przymierzać sobie górę od mojego ulubionego bikini. – W czymś takim nie powinnaś w ogóle pokazywać się na oczy chłopakom. Będę zazdrosny.

- Ja byłam zazdrosna o tą brunetkę z Hamburga – wzruszyłam ramionami. Nie mogłam przestać mu tego wypominać. W ten sposób miałam nadzieję, że sam zechce ze mną zerwać. Tak, robiłam wszystko by go zniechęcić, ale zupełnie nic z tego nie wychodziło. Nie mogłam dłużej tak postępować.

            Głos Stylesa dobiegający z samego dołu przywrócił mnie do rzeczywistości. Przytuliłam się do Louisa. Był zaskoczony i dopiero po krótkiej chwili ułożył swoje dłonie na moich biodrach. Mruknęłam cicho. On zdecydowanie zasługiwał na kogoś lepszego. Przez tą krótką chwilę zaczęłam się zastanawiać, jak wiele Louis będzie mi w stanie wybaczyć. A może związek na odległość jednak będzie miał sens? Przecież zespół i tak planuje trasę koncertową po USA. Sierpień również będę mogła spędzić razem z nim. Rok akademicki zaczyna się przecież dopiero w październiku.

- Spokojnie, zobaczymy się już w niedzielę – wyszeptał Louis, wplatając palce w moje włosy. – Ale dobrze wiedzieć, że już za mną tęsknisz.

- Przyjedziesz dopiero w niedzielę?

- Razem z Harrym zabieracie nam jeden samochód, więc muszę czekać do niedzieli skoro Zayn i Liam idą na bal.

            Dostrzegłam zawiedzioną minę Louisa. On był typem człowieka, który lubi dobrze się zabawić. Zapewne chciał iść na bal wiosenny, a ja tak bezczelnie mu to odebrałam. Nawet przez chwilę nie zastanawiałam się co on o tym myśli. Poczułam się okropnie. Mogłam przecież w każdej chwili zadzwonić do cioci i powiedzieć jej, że przyjadę dzień później. To nie był problem, by pozostawić klucze u sąsiadów z posesji obok.

- Lou przepraszam – musnęłam delikatnie usta chłopaka. – Jeśli chcesz, to możesz iść na ten bal.

- I nie będziesz na mnie zła?

- Zły to powinieneś być ty, że wcześniej tego nie powiedziałam – uśmiechnęłam się radośnie. – A teraz lepiej zejdźmy na dół, bo Hazza się niecierpliwi.

- Bo Harry w tej chwili najważniejszy. Szybko, szybko! – Przemówił Louis głosem piskliwym niczym mała dziewczynka. Parsknęłam śmiechem. Takie wydanie pasowało do niego idealnie. Serio, gdyby nie był muzykiem, to w jakimś serialu z pewnością zdobyłby rolę małej, rozkapryszonej dziewczynki.

            Na dole czekał na nas komitet pożegnalny składający się z Liama oraz Zayna. Ten pierwszy nawet przygotował nam kanapki na drogę. Czyż to nie urocze? Od Malika dostałam kieszonkowe na drobne zakupy, których miałam z Harrym dokonać już po wyjeździe ciotki oraz jej rodziny. Nie trzeba było mi tłumaczyć o co chodzi. Alkohol. Kup alkohol!

            Jazda samochodem zatłoczonymi ulicami Londynu nie jest niczym fajnym, ani przyjemnym. Dopiero po czterdziestu minutach udało nam się uwolnić od miejskiego zgiełku oraz rozwścieczonych kierowców, którzy chcieli jak najszybciej znaleźć się w swoim domu. No cóż… godziny szczytu w Londynie trwają praktycznie przez cały dzień. Nie ważne kiedy byśmy wyjechali, to i tak tkwilibyśmy w tych korkach. Swoją drogą to współczuje tym, którzy każdego dnia muszą przez to przechodzić.

            Poza miastem rozsiadłam się wygodnie. Przed sobą mieliśmy jeszcze półtorej godziny drogi. Harry chrząknął z niezadowoleniem widząc, jak moje stopy lądują na desce rozdzielczej. Toż to jego ukochany samochodzik. Każdego dnia dojeżdżał nim do szkoły lub studia nagraniowego. Nieczęsto się zdarzało, by pozwalał komuś innemu zająć miejsce kierowcy. Kiedy w radiu puścili One Thing Harry natychmiast zgłośnił. Przewróciłam oczami. Nie dość, że musi tą piosenkę śpiewać na każdym koncercie, to jeszcze w czasie jazdy samochodem? A ja na serio myślałam, że on jest jedynym normalnym. Jak widać – nie bardzo.

- To jest chore – mruknęłam, wlepiając wzrok w krajobraz za oknem.

* * *

            Gdyby nie GPS to pewnie z dziesięć razy byśmy się zgubili. Od pięciu lat nie byłam u cioci ze względu na drobne, rodzinne spory. Nigdy też nie przykładałam zbytniej wagi do trasy jaką trzeba było pokonać już od Hastings. Oczywiście z tego powodu Styles prawił mi wyrzuty. Według niego powinnam lepiej przygotować się przed wyruszeniem w trasę. Jasne, bo to ja jestem kierowcą!

            Po jakichś trzydziestu sekundach zdałam sobie sprawę, iż jesteśmy już na podjeździe prowadzącym do domu cioci. Chociaż myślę, że posiadłość to znacznie lepsze określenie. Do swojej dyspozycji mieli cztery hektary łąk. Kiedyś nawet posiadali dwa konie. Niestety zwierzęta padły po tajemniczym zatruciu. Nie chcieli już nowych wierzchowców. Strata tej dwójki była wystarczająco bolesna dla dzieciaków. Ja też byłam świadkiem tych wydarzeń! Biedne zwierzęta cierpiały. Dopiero weterynarz ukrócił ich męki. Abstrahując od zwierząt oraz ich losów: ciotka miała w swoim życiu niesamowite szczęście. Najpierw poślubiła faceta, który był trzydziesty w kolejce do brytyjskiego tronu, a później ich wspólna firma transportowa zaczęła bardzo dobrze prosperować. Dzięki temu stać ich było na tą osiemnastowieczną posiadłość.

            Dom był przeogromny. Składał się z zaledwie jednej kondygnacji oraz piwnicy, ale nadrabiał urokiem. Do wnętrza prowadziły dębowe, dwuskrzydłowe drzwi. Wyglądały solidnie, jednak nie były ciężkie. Otworzyć bez problemu mógł je nawet siedmiolatek. Wielkie okna rozświetlały wnętrze każdego pomieszczenia. Podłoga pokryta była parkietem, który pamiętał zapewne czasy pierwszych właścicieli. Na korytarzu ściany wyłożone zostały boazerią, a gdzieniegdzie znaleźć można było portrety mieszkańców. Kiedy byłam mała, trochę mnie to wszystko przerażało. Teraz podziwiałam sztukę.

            Kiedy zaraz po wejściu skręciło się w prawo, przechodziło się do tej części przeznaczonej dla gości. Mieściła się tutaj łazienka, trzy sypialnie, pokój dzienny oraz schody prowadzące do piwnicy. Gdyby zaś wybrać się na lewo, to trafiało się do przestronnego salonu połączonego z jadalnią. Następnie można było wejść w kolejny korytarz, gdzie znajdowały się drzwi do pokoi dzieciaków oraz sypialni ich rodziców.

- Melissa, jak dobrze ciebie widzieć – ciocia przytuliła mnie mocno. – Przez tych kilka lat praktycznie się nie zmieniłaś

- Dobrze wiedzieć – wyszczerzyłam się. Chwyciłam onieśmielonego Stylesa za rękaw bluzy i przyciągnęłam do nas. – Ciociu, to mój przyjaciel, Harry Styles.

- Miło ciebie poznać – ciocia uścisnęła dłoń kędzierzawego.

            Zmieniła się. Nie była już tą samą kobietą, co przed kilkoma laty. Spoważniała, pojawiło się kilka zmarszczek w okolicach oczu. W dalszym ciągu jednak była przesympatyczna i szeroko się uśmiechała.

            Do salonu wpadły dwie, rudowłose dziewczynki. Bliźniaczki, z którymi dość często się bawiłam, gdy spędzałam wakacje w Bexhill. Były ode mnie o osiem lat młodsze, ale zawsze potrafiłyśmy się dogadać. Na widok nietypowego gościa w ich domu – zamarły.

- Macy i Grace, poznajcie Harry’ego Stylesa – popchnęłam chłopaka w ich stronę. – Tylko go nie zaściskajcie, bo jego głos potrzebny jest światu.

            Kiedy dziewczyny rozmawiały razem z kędzierzawym, ciocia oprowadzała mnie po domu i mówiła co i jak. Koty miały swoje jedzenie w kuchni. Kuwety miałam sprzątać każdego dnia. Do tego w poniedziałek miał pojawić się ktoś do czyszczenia basenu. Do moich obowiązków należało również wypuszczanie kilku owiec, które sobie kupili przed rokiem.

- I to tyle. Gdybyś miała z czymś problem, to dzwoń o każdej porze – ciocia uśmiechnęła się do swojego męża, który niecierpliwie przestępował z nogi na nogę. Spieszyło mu się do tego wyjazdu. – Dziewczynki, zostawcie Harry’ego. Musimy już jechać.

            Macy i Grace niechętnie podeszły do matki. Teraz znacznie bardziej wolałyby zostać w domu. Nie często ma się przecież okazję spotkać członka popularnego zespołu. Nie każdy zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo sława przytłacza. Po każdym spotkaniu z fanami chłopcy wracali potwornie zmęczeni. Czasem Niall nie miał siły, by zrobić sobie coś do jedzenia. Litowałam się wtedy nad nim. Bywały dni, gdy Harry praktycznie nic nie jadł, a Liam nie chciał wstawać z łóżka. Louisowi zdarzało się warczeć na wszystkich dookoła, gdy działo się już zbyt wiele wokół jego osoby. Tylko Zayn nie dawał niczego po sobie poznać. Za wszelką cenę chciał stwarzać pozory silnego, którego nic nie rusza. Jak długo tak można? Co gorsza ten nowy manager zdawał się niczego nie chwytać. Zaplanował trasę koncertową aż do 2014 roku.

            Po dziesięciu minutach pozostałam z Harrym zupełnie sama w tym wielkim domu. Włączyłam alarm zgodnie z instrukcjami, które pozostawiła ciocia. Teraz spokojnie mogliśmy się zrelaksować. Gdyby ktoś zechciał się włamać, to od razu byśmy się o tym dowiedzieli.

- Nie wspominałaś, że będziemy u królowej na kolacji?

- Styles, nie przesadzaj – rzuciłam w kędzierzawego poduszką. – To normalny dom i twój wcale nie jest mniejszy.

- Jest! I to tak mniej więcej o połowę. Nie wspomnę już o ogrodzie.

- Przesadzasz.

- Nie powiesz mi, że ten dom w ogóle nie robi na tobie wrażenia.

- Od kiedy pamiętam spędzałam tutaj każde wakacje i tak do piętnastego roku życia – wzruszyłam obojętnie ramionami. – Jeśli coś miało mnie zadziwić, to już dawno się to wydarzyło.

- Ty jesteś totalnie niereformowalna.

            Styles zajął miejsce w fotelu przy okrągłym stoliku. Zdecydowaliśmy się, że przez najbliższe dwie noce będziemy zajmować sąsiednie pokoje, które połączone były przesuwanymi drzwiami. Później zjedzie się reszta. Jak znałam Louisa, to nie będzie chciał nikogo mieć za ścianą. Zapewne będę musiała przenieść się do sypialni ciotki i wujka. Nie widziałam więc sensu, by się ze wszystkiego rozpakowywać.

- Hazza idziemy pływać – zakomunikowałam, wyciągając z walizki strój kąpielowy. – Masz pięć minut na przebranie się. Czas start!

            Wyrzuciłam Harry’ego z pokoju. Miałam obawy przed spędzaniem czasu z nim sam na sam. Teraz doszłam do wniosku, że jednak nie będzie z nim tak źle. Zawsze mogłam zamknąć się w jakimś pokoju, by się od niego odciąć. Nie przypuszczałam by kiedykolwiek zaszła taka potrzeba.