Rozdział 19

            Spodziewałam się kataklizmu, gdy w przedostatni dzień naszego pobytu w Bexhill Zayn oznajmił, iż czas na melanż ostateczny. Cokolwiek miało to znaczyć. Skoro przez ostatnie dni niczego nie rozwalili, to dlaczego miałam im nie pozwolić na dobrą zabawę? Zasługiwali na to. Aż do sierpnia nie będą mieć chwili na spokojny oddech. Najpierw szkoła. Oczywiście w międzyczasie jakieś koncertowanie po Anglii i Irlandii. Cały lipiec spędzą we Włoszech. Teoretycznie nie powinni narzekać na swoje życie. Na kontach mieli całkiem pokaźne sumy. Mogli też za darmo odwiedzać kraje, o których ja mogłam tylko pomarzyć przez kilka najbliższych lat. To jednak nie była bajka. Zajmując trzecie miejsce w X-Factorze nawet nie przypuszczali jak bardzo zmieni się ich życie. Może coś przeczuwali, ale nikt nie uświadomił tej piątki jakie konsekwencje niesie za sobą popularność. Paparazzi śledzą każdy krok. Tajemnice z przeszłości wychodzą na jaw. Tutaj już nie ma mowy o prywatności. To i tak cud, że nikt jeszcze nie dowiedział się o ich feriach w Bexhill.

            Siedziałam nad basenem korzystając z chwili wolnego czasu. Przez te dwa tygodnie sprawowałam rolę nadzorcy, opiekunki oraz kucharki. Rzecz jasna Louisowi zdarzało się pomagać, ale przeważnie byłam zdana tylko na siebie. W dodatku opieka nad zwierzętami wcale nie była taka łatwa i przyjemna. Dobrze, że chociaż mogłam wysyłać całą piątkę do zaganiania owiec. Ale i to miało swoje minusy. Z pola najczęściej wracali ubłoceni. Kto później sprzątał to wszystko? Oczywiście, że ja.

            Nie chciałam wracać do Londynu. Te ferie powinny trwać wieczność. Ten dzień również. Obiecałam Harry’emu, że w końcu ogłoszę swój wyjazd. Chciałam poczekać, aż wszyscy będą w stanie mocno wskazującym. Byłam przekonana, że wtedy zareagują zupełnie inaczej niż na trzeźwo. Tak, próbowałam to wszystko jeszcze jakoś odkręcić, ale ojciec pozałatwiał wszystkie formalności na uniwersytecie w Miami. Znalazł dla mnie dość ciekawą pracę. Nie chciał powiedzieć na czym ona ma polegać, ale wierzyłam na słowo. Po prostu sprawy zaszły za daleko by się wycofać.

            O wszystkim chciałam też powiadomić Cherry. Nie powinna dowiadywać się o takich rzeczach od Zayna. To był powód, dla którego nalegałam, by przyjechała. Oczywiście tłumaczyłam się dość pokrętnie mówiąc, że sama nie wytrzymują z tą piątką świrów. Holmes jakimś cudem przekonała rodziców, by pozwolili jej przyjechać do Bexhill. Teraz pomagała Malikowi w przygotowaniach do imprezy.

            Tak pogrążyłam się we własnych myślach, że nawet nie zauważyłam podpływającego do mnie Louisa. Gdy chciałam wyciągnąć nogi z wody – było już za późno.

- Kretynie, ja w kieszeni spodni mam telefon! – Wydzierałam się na chłopaka, co nie robiło na nim większego wrażenia. – Idiota.

- A rano mówiłaś do mnie kochanie – skrzywił się nieznacznie. – Odkupię ci telefon.

- Obędzie się – mruknęłam wracając na brzeg basenu.

Czasem odnosiłam wrażenie, że według Louisa jestem z nim dla pieniędzy. Poprzedniego wieczora przeglądaliśmy internetowy sklep River Island. Było tam mnóstwo rzeczy, które chciałam mieć, ale nie mogłam sobie na nie pozwolić. Kiedy na chwilę odeszłam od laptopa, Louis zamówił większość z tego, co chciałam. Kazałam to wszystko odwołać. Rzecz jasna nie posłuchał. Tłumaczył, że chce bym miała wszystko, co najlepsze. Okej! Wolałam jednak sama na to zapracować.

Przed miesiącem poszliśmy do Media Markt. Tomlinson stwierdził, że pilnie potrzebny jest mu nowy laptop. Podczas gdy on rozmawiał ze sprzedawcą, ja kręciłam się po sklepie. Na dłużej zatrzymałam się przy stoisku z książkami. Odłożyłam na bok kilkanaście, które chciałabym przeczytać w najbliższej przyszłości. Wtedy też pojawił się Louis, zgarnął je wszystkie do koszyka i nie pozwolił mi płacić.

- Ja na serio nie jestem taka płytka – westchnęłam.

- O czym ty mówisz?

- O tych wszystkich prezentach od ciebie – spojrzałam na Lou z wyrzutem. –Ja tego nie potrzebuję. Zwykła róża by wystarczyła. Poza tym możliwe, że kiedyś się rozstaniemy, a wtedy będę musiała tobie te wszystkie prezenty oddać. Co z nimi zrobisz?

- Zakładasz od razu czarny scenariusz – usiadł na brzegu basenu obok mnie. –Nie przewiduję byśmy się kiedykolwiek rozstali. A jeśli tak, to nie będę chciał niczego z powrotem.

- Teraz tak mówisz – pokręciłam głową.

            Z góry dobiegł nas głos Zayna. Zapraszał wszystkich na imprezę. Niechętnie podniosłam się ze swojego miejsca i skierowałam w stronę schodów prowadzących na piętro. Moja chwila prawdy nadejdzie za kilka godzin, a rozmowa z Louisem niczego nie ułatwiła.

            W najśmielszych snach nie przypuszczałam, co w mniemaniu Malika oznacza melanż ostateczny. Alkohol mogłam bez problemu zrozumieć, ale trawka? Jemu chyba już do reszty rzuciło się na ten directionerski mózg. Gdyby prasa to wywęszyła wszyscy byśmy mieli przechlapane. Rzecz jasna nikt prócz mnie się tym nie przejmował. Nawet Cherry kilka razy zaciągnęła się dymem.

- Zagrajmy w butelkę – zaproponował entuzjastycznie Liam. – Prawda albo pocałunek. Co wy na to?

- Gramy!

            Louis zarządził, więc Melissa nie ma wyboru. Utworzyliśmy krąg na perskim dywanie. Modliłam się, by nikt go przypadkiem nie pobrudził. Wolałam nawet nie myśleć ile kosztuje czyszczenie czegoś tak drogocennego.

            Jako pierwszy kręcił Liam. Miał do tego prawo, skoro to on wpadł na ten genialny pomysł. Padło na Zayna. Wybrał prawdę. Jego zadaniem było odpowiedzieć na pytanie: kto jest najprzystojniejszy z całej piątki. Rzecz jasna samego siebie wskazać nie mógł. Miałam nadzieję, że jeśli będą padać pytania tylko tego typu, to niczego nie będę musiała się obawiać.

            Zabawa trwała w najlepsze. W ciągu godziny butelka wskazała mnie tylko trzy razy. Zawsze wybierałam pocałunek. Louisowi trochę się nie spodobało, gdy miałam cmoknąć Liama prosto w usta. Ale to przecież tylko zabawa, prawda? Gdzieś tam w okolicach północy Niall stwierdził, że powinni kiedyś w swoich wideopamiętnikach zawrzeć elementy dobrej zabawy. Ja byłam zdania, iż niekoniecznie by się to mogło spodobać odbiorcom. Pijani, przeklinający, totalnie nieogarnięci. Nawet ja bym nie chciała tego oglądać!

- Mel, prawda czy pocałunek? – Zapytał Styles, unosząc znacząco brwi. Niewiele myśląc zdecydowałam się na to pierwsze. Przecież Louis by nie zniósł mnie, całującej kolejnego z przyjaciół. – W takim razie powiedz, gdzie zamierzać wybrać się tuż po zakończeniu roku akademickiego.

            Sześć par oczu świdrowało mnie na wylot. Byłam pewna, że spodziewają się jakichś ambitnych, wakacyjnych planów. Wyłamywałam palce, spoglądając przy tym na Harry’ego z nadzieją, że jednak zmieni swoje pytanie. Ledwo dostrzegalnie pokręcił głową. Musiałam w końcu powiedzieć prawdę.

- Wyjeżdżam do rodziców, do Miami.

- I tyle? – Zdziwił się Liam. – Harry, zmarnowałeś swoje pytanie.

- Nie wydaje mi się – loczek pokręcił głową, nie spuszczając ze mnie swych zielonych tęczówek. – Melissa?

- Wyjeżdżam i już nie wracam – wbiłam wzrok w dywan. Nie chciałam widzieć wyrazu twarzy Louisa, ani Cherry. – Zostaję w Miami. Ojciec już załatwił mi przeniesienie na miejscowy uniwersytet.

- Żartujesz – stwierdził Zayn próbując przerwać niezręczną ciszę, jaka między nami zapadła. – Melissa to żart, prawda?

            Nieśmiało zaprzeczyłam. Louis natychmiast poderwał się z miejsca. Po krótkiej chwili do naszych uszu dobiegło głośne trzaśnięcie drzwiami wyjściowymi. Reszta przyglądała mi się z otwartymi ustami. Gdyby nie okoliczności, to pewnie zrobiłabym zdjęcie i śmiała się za każdym razem, kiedy bym na nie spoglądała.

- Przepraszam ja… Muszę chyba poszukać Louisa.

- Melissa, nigdzie nie idziesz – stanowczy głos Cherry sprawił, że odruchowo się skuliłam. – Jak długo chciałaś jeszcze zwlekać z powiedzeniem nam o tym?

- Harry wiedział – stwierdził oskarżycielsko Zayn. – Po reakcji Louisa domyślam się, że nawet jemu nie powiedziałaś o swojej decyzji wcześniej. Wolałaś zaufać Stylesowi. To musiało go mocno zaboleć.

- Zayn ma rację – wtrącił się Niall. – Pokazałaś Louisowi, jak bardzo mu nie ufasz.

- Zejdźcie ze mnie! Nic nie rozumiecie – jęknęłam cicho. Po moich policzkach spływały słone łzy. – Podjęłam tą decyzję w trudnym okresie. Louis chciał o mnie walczyć, a Horan mieszał mi w głowie! To wszystko mnie przerosło.

* * *

            Odnalazłam szatyna pod jedną z wieży ratowniczych. Siedział ze wzrokiem utkwionym w księżyc, który znajdował się w pełni. Świecił on na tyle jasno, bym dostrzegła smutny wyraz twarzy chłopaka oraz zaschniętą łzę na policzku. Czułam, że teraz to ja się rozpłaczę. Nie chciałam go zranić. Nie spodziewałam się też takiej reakcji.

- Przez cztery miesiące sporo się zmieniło – odezwał się smutnym głosem. – Po raz pierwszy wyznałem dziewczynie miłość, a ona chce mnie zostawić. Nie dopuszczałem nikogo do swojego serca, bo tego nauczyło mnie życie. Jeden, jedyny raz pomyślałem, że może jednak przestać żyć przeszłością.

- Lou, ja…

- Nie tłumacz się. Miałaś pełne prawo, by podjąć taką decyzję – wzruszył obojętnie ramionami. Zraniłam go. Czułam się z tym wszystkim coraz gorzej. Chyba nikt jeszcze nie widział Tomlinsona w takim stanie.

            Wtuliłam się w chłopaka. Nie odepchnął mnie, chociaż czułam, jak wszystkie jego mięśnie się napinają. Nie powstrzymywałam łez. Rozkleiłam się w jego objęciach. Nie poczułam, gdy spadły na nas pierwsze krople deszczu. Wsłuchiwałam się w miarowe bicie serca Louisa.

- Twój wyjazd nie musi oznaczać końca. Czasem związki na odległość się udają. Możemy również spróbować – wyszeptał, bawiąc się moimi włosami. – Nie chcę tak łatwo rezygnować.

- Tak, Lou. Powinniśmy spróbować.

_______________________________________________________

Trochę mi przykro widząc pod rozdziałami zaledwie sześć, czy osiem komentarzy. Ale to pewnie wina mojego wyjazdu i faktu, iż nie mogłam Was powiadamiać. Mam nadzieję...
Ach i jeszcze dobra (a może zła?) wiadomość: zmieniła mi się trochę koncepcja. Opowiadanie będzie trochę dłuższe niż zamierzałam (: Przypominam o wpisywaniu się do zakładki Informowani.