Rozdział 20

            Udało mi się zaliczyć wszystkie przedmioty. Część wykładowców była zaskoczona moim entuzjazmem do nauki. Nawet nie mieli pojęcia w jakim są błędzie. Nie chciałam zdobywać dobrych ocen. Zaczęłam nawet zastanawiać się, czy porzucenie studiów nie będzie najlepszym wyjściem z sytuacji, w której się znalazłam. Cherry przekonała mnie, że bez względu na wszystko nie powinnam rezygnować z tego, co już sobie postanowiłam. Mam fantastycznego chłopaka, ale nikt nie powiedział przecież, że to wszystko będzie na zawsze. W każdej chwili Tomlinson mógł znaleźć sobie ładniejszą i mądrzejszą dziewczynę, która będzie go rozumieć znacznie lepiej. Każdego dnia spotykał się z fankami. Większość z nich nawet nie miała osiemnastu lat co nie zmieniało faktu, że tak właśnie wyglądały.

            Usiadłam na łóżku, powstrzymując łzy, które tak uparcie cisnęły się do oczu. Dokładnie za tydzień każde z nas miało zawędrować w swoją stronę.One Direction czekała teraz miesięczna trasa koncertowa. Najpierw mieli odwiedzić Półwysep Apeniński, by później skoczyć na kilka dni do Hiszpanii. Przez ten czas mieli dobrze się bawić, sprawiając przy tym przyjemność tysiącom fanów. Byłam trochę zazdrosna o te śliczne Włoszki i Hiszpanki. Kiedy jednak myślałam o swoim cudownym chłopaku wiedziałam, że w towarzystwie tych wszystkich dziewczyn będzie mógł zapomnieć o mnie. W tym czasie będę rozpoczynać swoje życie w Miami. Będę musiała zapoznać się z uniwersytetem oraz sprawdzić, jak wiele materiału mam do nadrobienia. Nikogo tam nie będę znać. Nowe życie, wśród zupełnie obcych ludzi, próbując zapomnieć o Louisie.

            Obiecaliśmy sobie, że to nie będzie koniec. Mieliśmy spróbować żyć w związku na odległość. Czy jednak na dłuższą metę coś takiego się uda? Chciałam w to wierzyć, ale znając Tomlinsona, to już w pierwszym tygodniu jego pobytu we Włoszech mogłam usłyszeć o dziewczynie, z którą flirtował w jakimś klubie. Oczywiście on zarzekał się, że nie jest już tego typu chłopakiem. Przez kilka miesięcy faktycznie nie pisało się o nim zbyt wiele w kontekście podrywacza. Ktoś określił nawet, że Louis zmienił się przy mnie w nudnego chłopaka. No przepraszam, ale ludzie czasem po prostu się zmieniają! To właśnie jest magia miłości.

            Niechętnie zabrałam się za dalsze pakowanie. Część moich rzeczy miała zostać wysłana już za kilka godzin. Harry zamówił kuriera i ogólnie miał dopilnować, by wszystko dotarło na miejsce jeszcze przed moim przybyciem. Byłam mu wdzięczna za to. Sama nie potrafiłabym niczego zorganizować. Wydawało się, że Styles ma w tej kwestii spore doświadczenie.

            Do pokoju wszedł Louis. Zerknęłam na niego niepewnie. Od dwóch tygodni nieustannie się kłóciliśmy. Prowokowaliśmy siebie nawzajem. A to Louis wypominał mi wyjazd do Stanów, a to ja czepiałam się jego idealnej wymówki na wszystko – Jestem chłopakiem z One Direction. Wolno mi więcej. Tego ranka również doszło do sprzeczki, której świadkiem był Niall z Willem. Przypadkiem wylałam gorącą kawę na ulubioną koszulkę Lou. Nie zrobiłam tego specjalnie! To on zaszedł mnie od tyłu i zaczął łaskotać. Ale to oczywiście wszystko moja wina.

            Szatyn usiadł na łóżku i mocno mnie do siebie przytulił. Opierałam się tylko przez krótką chwilę. Wsunęłam palce w miękkie włosy chłopaka. Wzięłam głęboki wdech. Cudownie pachniał. Te perfumy dobraliśmy dla niego wspólnie miesiąc temu, gdy wyjechaliśmy na weekend do Paryża. To miasto dobrze nam się kojarzyło. Chcieliśmy tam wracać w każdej, wolnej chwili.

- Przepraszam Mel – wyszeptał, nie odsuwając się ode mnie. – Czy nie możemy przestać się tak ciągle kłócić?

- Chyba powinniśmy – odpowiedziałam, wtulając się w klatkę piersiową Louisa. Nie chciałam wyjeżdżać. Ta chwila mogłaby trwać już całą wieczność. Byliśmy razem, szczęśliwi. Niepotrzebnie prosiłam ojca, by znalazł dla mnie miejsce na tym przeklętym uniwersytecie.

- Melissa kocham cię i musisz mi wierzyć, że nic tego nie zmieni – mówiąc to patrzył mi prosto w oczy. Czułam, że oboje będziemy cierpieć.

            Czekał nas samotny lipiec, ale na sierpień mieliśmy już wspólne plany. Najpierw mieliśmy polecieć razem z Zaynem i Cherry do Chorwacji. Dwa tygodnie słodkiego odpoczynku oraz wylegiwania się na słońcu. Kolejne czternaście dni mieliśmy spędzić w Londynie. Niall z Harrym i Liamem domagali się tego. Niby jak miałam odmówić? Przez następne dwa miesiące mieliśmy polegać już jedynie na telefonach oraz Internecie. Dopiero w listopadzie mieli przylecieć do Stanów na dłużej, ze względu na promocję nowej płyty.

- Będę za tobą tęsknić – mruknęłam cicho, ocierając kilka łez spływających po policzkach.

- Mamy jeszcze tydzień – przypomniał Lou ze swoim czarującym uśmiechem na ustach. Tak, uśmiechał się, ale oczy pozostawały smutne. – Trzeba ten czas jakoś wykorzystać. Co powiesz na wyjazd poza miasto? Tylko my – palcem wskazującym wodził po odsłoniętej skórze moje ramienia. Nie byłam w stanie skupić się na tym, co do mnie mówi. – We dwoje. W domu, w samym sercu lasu…

            Mruknęłam cicho, kiedy usta szatyna zaczęły błądzić po skórze na mojej szyi. Wczepiłam palce w jego bujną czuprynę, odchylając głowę do tyłu. Już dawno nie mieliśmy chwili tylko dla siebie. Bo jeśli się nie kłóciliśmy, to zawsze znajdował się ktoś, kto miał dla nas ciekawe zadanie do wykonania.  Przed trzema dniami musiałam pomóc Stylesowi w odpisywaniu na wiadomości od fanek na Twitterze. Podobno mam odpowiednie podejście. Innym razem Niall był tak pochłonięty tworzeniem nowej piosenki, że nie mógł zrobić sobie kolacji. Zostałam oddelegowana do przygotowania całego talerza kanapek. No ludzie! A czy ja nie mam własnego życia?!

            Louis już rozpinał ostatni z guzików mojego sweterka, gdy drzwi otworzyły się z głuchym skrzypnięciem, a do środka wpadł Liam. Zdawało się, że w ogóle nie przeszkadzała mu dwuznaczność sytuacji, w której nas zastał. Zaklęłam cicho, zrywając się z łóżka. Miałam tego serdecznie dość. Byłam w stanie zrozumieć, że ta piątka chłopaków tworzy jedną rodzinę ale nie oznacza to, że taki Payne ma prawo bezkarnie wpychać się do naszego łóżka. Zbiegłam szybko po schodach, chwyciłam swoją torbę i opuściłam ten istny dom wariatów.

            Od dawna już nie miałam okazji by przejść kilka ulic i nie natknąć się na zaciekawione spojrzenia ze strony nastolatek. Fotografami nie musiałam się przejmować. Dla nich dziewczyna Tomlinsona nie jest aż taką sensacją, jak on sam. Teraz po prostu szłam przed siebie, ignorując grupki dziewczyn, które ochoczo wytykały mnie palcami. Niewychowane małolaty. Nikt im nie powiedział, że to bardzo nieładnie tak się zachowywać?

Trochę już spokojniejsza dotarłam do Starbucksa. Dzień był wyjątkowo upalny, więc gorąca kawa odpadała. Poza tym była już wystarczająco pobudzona. Napój zawierający nawet najmniejszą dawkę kofeiny mógł mnie zabić. Co swoją drogą byłoby rozwiązaniem wszystkich moich problemów. Koniec końców zamówiłam sobie mrożoną herbatę cytrynową. W oczekiwaniu na mój napój napisałam krótką wiadomość do Louisa. Poprosiłam, by dał mi trochę czasu na osobności. Było wiele spraw, które musiałam sobie przemyśleć. Lou odpisał tylko, bym co jakiś czas dawała znak, że żyję. Martwił się – urocze.

Razem ze swoją mrożoną herbatą zajęłam stolik w rogu kawiarni. Miałam nadzieję, że dzięki temu nie będę się zbytnio rzucać w oczy. Z torby wyciągnęłam netbooka – kolejny prezent od Louisa, którego nie potrzebowałam. Chociaż w tej chwili ta nowinka technologiczna okazała się całkiem przydatna. Zalogowałam się na maila. Miałam kilka nieodebranych wiadomości z sekretariatu nowego uniwersytetu w Miami. Prosili bym się stawiła wraz z dokumentami jak tylko przyjadę. Miałam zapisać się na zajęcia oraz do jakiegoś klubu. W połowie lipca miała odbyć się prezentacja. Po odpisaniu na maila od koleżanki z Chin zalogowałam się na Twitterze. Jak zwykle dostałam mnóstwo próśb o obserwację od osób, których nigdy nawet nie widziałam na oczy. Odpowiedziałam również na wpisy. Zaledwie dziesięć z około trzydziestu napisane były w dobrym tonie.

- Melissa Adams? – Dosiadła się do mnie wysoka brunetka o cwanym uśmieszku. Na nosie miała okulary w czarnych oprawkach, a w ręku trzymała dyktafon. Wyglądała na jakieś dwadzieścia pięć lat. Zmrużyłam powieki, zamykając netbooka.

- A pani to…?

- Elissa McFly – przedstawiła się uprzejmym tonem. – Jestem dziennikarką w dwutygodniku Flesh.

            Och, jasne. Kolejna pseudo dziennikarka, która szuka sensacji tam, gdzie jej nie ma. Gazeta Flesh słynęła z braku jakiejkolwiek rzetelności. Ich fantastyczne ploteczki zazwyczaj były wyssane z palca. Oczywiście nikt nie miał o tym pojęcia, poza osobą, której bezpośrednio sprawa dotyczyła. Co jak co, ale grafików komputerowych mieli całkiem dobrych. Potrafili spreparować zdjęcia.

- Przepraszam, ale nie mam czasu – warknęłam nieuprzejmie mając nadzieję, że kobieta sobie odpuści.

- Ja chciałam tylko zadać kilka pytań. Nie zajmę zbyt wiele czasu.

- Przykro mi, ale nie interesują mnie udziały w wywiadach – zebrałam szybko swoje rzeczy. – Do widzenia.

            Doskonale wiedziałam, że ta kobieta i tak napisze to, co będzie chciała. Moje odpowiedzi na pytania niewiele by zmieniły, a gdybym się zgodziła to jej artykuł zyskałby na wiarygodności.

* * *

            Większość moich rzeczy została już wysłana do Miami. Miałam do dyspozycji zaledwie jedną, skromną walizkę oraz najpotrzebniejsze drobiazgi, bez których na co dzień nie mogłam się obyć. W dalszym ciągu chodziłam podenerwowana tym całym wyjazdem. Nie dość, że czekało mnie ładnych kilka godzin w samolocie, to również całkowita zmiana klimatu. Zdecydowanie bardziej odpowiadała mi ta typowo londyńska pogoda. Przyzwyczaiłam się. W Miami będę codziennie paradować w pełnym słońcu. Starałam się odnaleźć dobre strony, ale było ich stanowczo za mało.

            Louis poprzedniego dnia wyciągnął mnie z łóżka siłą o godzinie szóstej trzydzieści. Tuż przed wyjazdem w trasę udało mu się wybłagać o dwa dni wolnego od Willa. Mieliśmy ten czas spędzić razem. Tylko nasza dwójka w prześlicznym domku w samym środku lasu.

- Jesteś cudowny – wtuliłam się w ukochanego, próbując złapać oddech. Poranny seks był dobry na wszystko. Nawet na kaca po wieczornym spożywaniu czerwonego wina.

- Mel proszę. Nie wyjeżdżaj – wyszeptał Lou w moje włosy. Jęknęłam cicho. – Ja sobie bez ciebie nie poradzę.

- Nie myśl nawet, że mi będzie łatwo – przesunęłam opuszkami palców po nagiej klatce piersiowej Louisa. – Ale musimy jakoś to przetrwać. Poza tym w listopadzie będziecie w Stanach z trasą koncertową. Spędzimy razem dwa miesiące.

- Za wyjątkiem tych dni, kiedy będziesz musiała jechać na uczelnię – mruknął niewyraźnie. – Kocham cię, mała.

- Ja ciebie też Lou.

_______________________________________________________

Nooo to mamy już rozdział 20. Do końca pozostało już tylko czternaście. Zdecydowałabym się na częstszą publikację rozdziałów, ale nie zrobię tego, bo możecie nie nadążyć z czytaniem. Chociaż i tak już lepiej Wam poszło teraz to komentowanie ;p No dobra, spiszecie się, to ja pomyślę. 
Aaa i nowe opowiadania już się piszą! Mam nadzieję, że dalej ze mną będziecie (: