Rozdział 22

            Impreza, to raczej było delikatne określenie. Melanż ostateczny – to jest to. Chociaż nawet w najmniejszym stopniu nie przypominał tego w Bexhill.  Na plaży zostały rozstawione baldachimy, pod którymi znajdowały się koce oraz poduszki. Po środku znajdowało się ognisko. Co więcej: tutaj mógł zabawić się dosłownie każdy, kto był poniżej dwudziestego piątego roku życia. Musiałam się opanować, chociaż przez jakieś dwie minuty stałam bez ruchu, próbując jakoś się odnaleźć.

- To… - chciałam zwrócić się do swojego brata, ale jego oczywiście już nie było. Westchnęłam cicho. Miałam nadzieję, że chociaż dotrzyma słowa i nie będzie pakować się w kłopoty. Na całe szczęście nie ciągnęło go jeszcze do alkoholu. Oby to nie była pierwsze impreza, na której zechce zaszaleć.

            Podeszłam do baru. Nie wiedziałam, czy sprzedadzą mi alkohol, ale postanowiłam spróbować. Przecież w Stanach są zupełnie inne prawa. W Londynie nawet bym nie musiała się martwić o to, czy dostanę butelkę piwa. Tutaj alkohol był dozwolony dopiero od dwudziestego pierwszego roku życia. Odchrząknęłam więc, poprawiłam sukienkę by lepiej prezentowała biust i uśmiechnęłam się czarująco do barmana. Nawet nie zdążyłam powiedzieć słowa, a przede mną stała szklanka z błękitnym napojem. Chciałam dać barmanowi banknot pięciodolarowy, ale nie chciał go przyjąć. Stwierdził, że pierwszy drink dla każdej dziewczyny jest gratis. Jasne. Powiedzmy, że uwierzyłam.

            Razem ze szklanką udałam się nad brzeg oceanu. Ściągnęłam baleriny. Chłodna woda obmywała moje stopy. Czułam się jak na wakacjach. Nie mogłam zaakceptować faktu, iż teraz to może stać się moją codziennością. To Londyn był moim domem. Westchnęłam cicho, słuchając muzyki, przy której bawili się wszyscy zgromadzeni.

- No nie wierzę – za moimi plecami rozległ się męski głos. Odwróciłam głowę, natychmiast napotykając rozbawione spojrzenie Ethana. Zamrugałam kilka razy myśląc, że to wyobraźnia płata mi figle. A jednak to był ten sam chłopak, którego poznałam podczas imprezy noworocznej w domu chłopaków.

- Ethan! – Przytuliłam chłopaka, próbując przy tym nie rozlać mojego drinka. – Co ty tu robisz?

- O to samo chciałem zapytać – zaśmiał się serdecznie. – Spędzam wakacje w Miami u swoich dziadków.

- Ja teraz tutaj mieszkam – powiedziałam smutno, wbijając spojrzenie w morskie fale. – Przeniosłam się do rodziców, a teraz brat przyprowadził mnie na tą imprezę.

- Same nieszczęścia – stwierdził Ethan, otaczając mnie ramieniem. – Chodź, przedstawię tobie kilka osób.

            Dzięki Ethanowi poznałam dwie dziewczyny, z którymi miałam od przyszłego semestru uczęszczać na zajęcia. Od razu znalazłam wspólny język z Kandi – w połowie Hawajką, oraz Caroline. Opowiadały mi o wykładowcach, formie prowadzenia zajęć oraz przystojnych chłopakach, których na naszej uczelni podobno było całe zatrzęsienie. Nieśmiało wspomniałam o tym, że już mam ukochanego, który pozostał w Europie. Według Caroline to bardzo romantyczne wierzyć w związek na odległość. Kandi dodała, że wiara potrafi czynić cuda. Pewnie o tym nie wiedziały, ale dodały mi otuchy.

            Mój telefon zaczął uparcie wibrować w torebce. Zerknęłam na wyświetlacz. Na moje usta wkroczył radosny uśmiech.

- Cześć Lou!

- No wreszcie raczyłaś odebrać. Dzwonię do ciebie i dzwonię – zaczął marudzić. – Martwiłem się. Nie słyszałaś dzwonka?

- Przepraszam. Miałam wyłączony dźwięk, a telefon w torebce.

            Caroline wybuchła śmiechem. Prawdopodobnie miał na to wpływ kawał Ethana oraz ilość spożytego przez naszą czwórkę alkoholu. Świat powoli zaczynał wirować, ale czułam się wyśmienicie.

- Gdzie ty jesteś? Co to za muzyka i śmiechy?

- Jestem na imprezie na plaży – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Przecież miałam prawo do dobrej zabawy. – Spotkałam Ethana i…

- Ethana? Tego od Liama co był u nas w Nowy Rok?

- Louis, czy ty tylko pytać potrafisz? – Jęknęłam zmęczona. – Tak, to właśnie ten Ethan. Dzięki niemu poznałam Caroline i Kandi. Razem będziemy chodzić na zajęcia od października. Uwierz mi, że nie masz powodu do zazdrości. To raczej ja powinnam martwić się o te wszystkie fanki, jakimi się otaczasz.

- Cherry mnie pilnuje – po głosie rozpoznałam, że Tomlinson jest nie w humorze. – Mel muszę kończyć, zaraz podpisujemy płyty. Ale proszę, uważaj na siebie.

- Kocham cię, Lou.

- Ja ciebie też.

            Schowałam telefon do torebki. Chciałam, by Louis był tutaj ze mną. Niestety mogłam jedynie pomarzyć. Przez kolejne trzy tygodnie będzie w trasie koncertowej po Europie. Ufałam mu. Wiedziałam, że nigdy mnie nie skrzywdzi, ale przecież serce nie sługa. Zawsze może trafić się jakaś dziewczyna, która zawładnie jego myślami. Każdego dnia spotykał ich setki.

- Mel, wszystko ok? – z chmury czarnych myśli wyrwał mnie głos Ethana. Wymusiłam uśmiech, ale nie dał się nabrać. Wpatrywał się we mnie z uporem. Pokręciłam głową. Nie chciałam opowiadać o swoim związku z Louisem. Czasem trudno powiedzieć komu można zaufać. Ethan był znajomym Liama. Teoretycznie nie powinnam spodziewać się po nim niczego złego, ale lepiej dmuchać na zimne i pewne sprawy pozostawić tylko dla siebie.

- Będę wracać – oznajmiłam, podnosząc się z miejsca. – Muszę jeszcze znaleźć brata.

- Już od nas uciekasz? – Caroline zrobiła smutną minkę. – Impreza dopiero się zaczęła i telefon od chłopaka nie powinien psuć dobrej zabawy.

- Właśnie – Kandi wcisnęła do mojej dłoni kolejnego drinka. – Zaraz przyjdzie reszta dziewczyn. Muszą ciebie poznać.

- Może innym razem.

- Nie ma mowy – Caroline kurczowo uczepiła się mojego ramienia. – Zostajesz tutaj. Ten twój chłopak nie może mieć za złe tego, że chcesz poznać ludzi z uczelni.

            Nie miałam siły się z nimi spierać. Napisałam do Tommy’ego wiadomość, gdzie powinien mnie szukać. Nic nie odpisał. Miałam nadzieję, że wszystko z nim w porządku. Widząc moje zaniepokojenie Ethan postanowił wyruszyć na poszukiwania. Wrócił po czterdziestu minutach z informacją, że Tommy jest cały i zdrowy. Odetchnęłam z ulgą. Mogłam za swoim bratem nie przepadać, ale mimo wszystko go kochałam. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby coś mu się stało pod moją opieką.

            Po dwóch godzinach byłam już mocno wstawiona i poznałam większość ludzi, z którymi miałam uczęszczać na studia. Na krótką chwilę zapomniałam nawet o Louisie. Bawiłam się beztrosko. Nie istniały żadne zmartwienia prócz tego, kto postawi kolejnego drinka. Caroline wreszcie skojarzyła mnie z Louisem Tomlinsonem. Niestety jej młodsza siostra wręcz szalała za One Direction, przez co Blaise była w miarę na bieżąco. Chcąc nie chcąc musiałam opowiedzieć o umawianiu się z gwiazdą. Mało brakowało, a bym wspomniała od czego tak właściwie się zaczęło. A przecież nikt nie powinien się dowiedzieć o tym, że z początku to był fałszywy związek. To była tajemnica. Nie ważne jak bardzo byłam pijana – nigdy bym o tym nikomu nie powiedziała.

- Teraz już chyba na serio będę wracać – mruknęłam, próbując podnieść się z miejsca. Stając na równe nogi zachwiałam się i gdyby nie Ethan, pewnie bym się przewróciła. – Dzięki.

- Lepiej będzie jeśli odprowadzę.

            Uwieszona na ramieniu Ethana dotarłam do domu. Powitała mnie matka. Nie wyglądała na przerażoną moim stanem. Podziękowała chłopakowi za eskortę i zaprowadziła mnie do pokoju. Opadłam na łóżko czując, jak świat dookoła mnie wiruje. Zrobiło mi się niedobrze. Na całe szczęście mama już miała przygotowaną miskę. Zwymiotowałam kilka razy, aż poczułam się lepiej. Opadłam na łóżko.

- Dziękuję mamo – wyszeptałam, chwilę później udając się do krainy Morfeusza.

_______________________________________________________

No cóż... Mamy kolejny rozdział. A moja mordka ucieszyła się widząc pod poprzednim rozdziałem aż 11 komentarzy :) Wracacie do formy!
A przy okazji chciałam Was zaprosić na bloga z krótkimi historiami. Liczę, że już pierwsza przypadnie Wam do gustu. Fałszywa Miłość