Rozdział 23

            Przeklinałam głośno, podpierając na dłoni bolącą głowę. Kolejny raz próbowałam dodzwonić się do Louisa, a on znów odrzucił połączenie. Chciałam z nim porozmawiać. Wszystko w jakiś sposób wyjaśnić. Okej, wypiłam dużo. Nawet zdecydowanie za dużo. Ale Louis powinien ufać mi, a nie jakimś zdjęciom zamieszczonym w Internecie. Zaklęłam kolejny raz, rzucając telefon na łóżko. Byłam wściekła na samą siebie. Powinnam była wyjść z tej imprezy znacznie wcześniej. Podobnie z resztą, jak przestać pić. A jednak każdy kolejny drink sprawiał, że zapominałam o troskach. Nie myślałam również o konsekwencjach upijania się.

            Zaczęłam się zastanawiać kto mógł być na tyle wredną istotą, by zrobić zdjęcia mi i Ethanowi. Wrzuciła te zdjęcia do Internetu, albo sprzedała portalowi plotkarskiemu. Nie ważne. Grunt, że wyglądało to tak jakbym zdradzała Louisa. A przecież Ethan jedynie mnie odprowadził do domu! Zero podtekstów. Chciał pokazać się z dobrej strony. Byłam w takim stanie, że sama pewnie bym nie dała rady. Ktoś mógłby mnie napaść. Wykorzystać.

            Telefon zaczął dzwonić. Z nadzieją spojrzałam na wyświetlacz. Cherry. Na nią zawsze mogłam liczyć. W każdej sytuacji. Wcisnęłam szybko zieloną słuchawkę.

- Cześć – odezwałam się słabym głosem, powstrzymując łzy. – Jak tam Louis?

- Wściekły. Liamowi też się oberwało.

- Cherry ja przecież…

- Wiem – przerwała mi spokojnym, opanowanym tonem. Sprawa musiała być poważna skoro Holmes nie siliła się nawet na żarty. W tle rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Zagryzłam dolną wargę. Cherry krzyknęła coś do Zayna. Niestety nie dane mi było usłyszeć o co chodzi. – Problem w tym, że Louis ostatnimi czasy w ogóle jest jakiś nie w sosie. Te zdjęcia zwyczajnie go dobiły. Podobno nigdy nie przepadał ze Ethanem.

- Ale my nic złego nie zrobiliśmy – jęknęłam żałośnie. – On mnie tylko odprowadził do domu. Byłam mocno wstawiona i w dalszym ciągu leczę kaca.

- Nie powiem, że mi przykro bo zasłużyłaś – stwierdziła rzeczowym tonem. W tle usłyszałam podniesione głosy. Bez problemu rozpoznałam jeden z nich. To był Lou. Wściekły. Gdybym tylko mogła wsiąść w samolot i polecieć do Włoch. Wyjaśniłabym wszystko swojemu chłopakowi. Zrozumiałby przecież. Niestety musiałam do sierpnia siedzieć w Miami. W przyszłym tygodniu czekały mnie odwiedziny na uniwersytecie. Później miałam zdać egzamin na prawo jazdy i pozałatwiać jeszcze kilka formalności.

- Daj mi go do telefonu – poprosiłam drżącym głosem. – Muszę z nim porozmawiać.

- To nie jest odpowiednia chwila. Na wyjaśnienia jeszcze przyjdzie czas.

- Jasne – mruknęłam.

            Po zakończonej rozmowie z Cherry zabrałam się za przeglądanie wpisów na Twitterze. Żaden z nich nie był pozytywny. Fanki zespołu wyzywały mnie od najgorszych. Gdzieś przy trzeciej stronie straciłam panowanie nad łzami. Rozkleiłam się na dobre. Nie usłyszałam nawet, że ktoś wszedł do mojego pokoju.

- Melissa? – Głos Caroline. – Hej, pomyślałam, że może potrzebne będzie ci wsparcie nowej koleżanki i wygląda na to, że się nie pomyliłam.

* * *

            Kolejne dni dłużyły się niesamowicie. Nie chciałam wychodzić z łóżka. Przestałam doceniać uroki Miami. Widziałam tylko złe strony tego przeklętego miasta oraz poronionego pomysłu moich rodziców. Co złego było w Londynie?! Mieliśmy tam wszystko. Wspaniały dom, szkołę, przyjaciół i tak dalej. Po części byłam sama sobie winna. Mogłam nie podejmować decyzji pod wpływem chwili. Miałam problemy sercowe, ale to jeszcze nie był powód, by zostawiać tych, na których tak bardzo mi zależało.

            Caroline przychodziła do mnie codziennie. Kandi miała niewiele wolnego czasu. Pracowała w jednym z ekskluzywnych butików i nie chciała stracić tak dobrze płatnej pracy. Nie miałam jej tego za złe. Właściwie, to prawie się nie znałyśmy. Nie było powodu, by któraś z nich przejmowała się zupełnie obcą dziewczyną. A jednak nie zostawiły mnie w trudnych chwilach. Mogłam im się wyżalić. Każdego dnia budowałyśmy wzajemne zaufanie. Otwierałam się przed nimi, chociaż niewiele mówiłam na temat Louisa i zespołu. To zdecydowanie nie była ich sprawa.

            Razem z Caroline poszłam na dni otwarte uniwersytetu. Oprowadzała mnie po budynku, opowiadając przy tym zabawne fakty. Dowiedziałam się jakim wykładowcom lepiej nie podpadać, a którzy są całkiem w porządku. Za namową Caroline zgodziłam zapisać się do klubu cheerleaderek. Nie było to coś dla mnie. Przynajmniej tak myślałam będąc w Londynie. Teraz postanowiłam stopniowo zmieniać swoje życie. Nie mogłam być uzależniona tylko od Louisa oraz tęsknoty za nim.

            Tomlinson nie rozmawiał ze mną przez półtora tygodnia. Dopiero po tym czasie sam zadzwonił i pozwolił mi wszystko wytłumaczyć. Uwierzył, że nic mnie nie łączy z Ethanem. Mimo wszystko w sercu pozostało drobne pęknięcie. Potrzebował aż dziesięciu dni by zdecydować się na ten jeden, głupi telefon. Przez ten czas musiałam znosić wiele upokorzeń. Słowa krytyki zapadły mi głęboko w pamięć. Nic nie zmienił wpis Louisa na Twitterze, w którym prosił by wszyscy szanowali jego dziewczynę, a zdjęcia były tylko głupią i niepotrzebną prowokacją. Kolejna fala nienawiści się na mnie posypała. Byłam dziewczyną, która nie potrafi zostawić Louisa w spokoju. Ponoć omotałam go swoimi wdziękami i nawet na odległość potrafię go przekonać, że to właśnie ja mam rację. Och, no rzeczywiście! Nie przeczę, że chciałam walczyć o nasz związek za wszelką cenę. Gdyby jednak Lou zdecydował, że nie chce już dłużej tego ciągnąć – musiałabym się poddać. Przecież nikogo do miłości zmuszać nie będę.

- Ziemia do Mel – Caroline pomachała dłonią przed moimi oczami. Siedziałyśmy właśnie w kawiarni i popijając karmelowe frappe świętowałyśmy moje zdane prawo jazdy. Nietrudno jednak było przestawić się na ruch prawostronny. – Znów myślisz o tych wrednych fankach, prawda?

- Ta – mruknęłam niechętnie. – Dziwisz mi się?

- Po tym wczorajszym incydencie, to jakoś nie bardzo.

            Obie się skrzywiłyśmy. Poprzedniego dnia wybrałyśmy się razem z Kandi na zakupy. Właśnie wychodziłyśmy z Zary, gdy podeszła do mnie jakaś dziewczyna i wylała na moją głowę połowę szejka o smaku jagodowym. Czułam się jak skończona kretynka. A przecież nic złego nie zrobiłam!

- Louis ma szczęście, że jeszcze nie dałaś sobie z tym wszystkim spokoju – stwierdziła Caroline, uśmiechając się do mnie ciepło. – Z czasem sprawa i tak przycichnie.

- Mam nadzieję.

_______________________________________________________

Wiem, że wieje nudą, ale obiecuję, że od następnego rozdziału będzie więcej Louisa i akcji ;d W ogóle to macie szczęście, że udało mi się wrócić do domu na cztery godziny okienka. Pierwotnie na uczelni miałam siedzieć od 8 do 20, więc i tak zaraz tam wracam... Uch. Jak kogoś nie powiadomiłam to przepraszam, ale wysyłam informacje o nowym rozdziale tylko do tych, którzy wpisani są w zakładce Informed. I zapraszam na Fałszywą Miłość.