Rozdział 26

            Ze snu wyrwały mnie krzyki dochodzące z pokoju obok. Przewróciłam się na bok mając nadzieję, że to pomoże mi znów znaleźć się w krainie Morfeusza. Niestety. Do kłótni za ścianą dobiegły jeszcze odgłosy tłuczonego szkła. Czy człowiek nie zasługuje na odrobinę spokojnego snu? Położyłam się parę minut przed godziną czwartą. Praktycznie całą noc przegadałam z Cherry. Opowiedziała mi o tym, jak Louis wariował po publikacji moich zdjęć z Ethanem. By wyciszyć sprawę Will musiał zaproponować managerowi hotelu całkiem spore odszkodowanie za wyrządzone szkody. Rozerwana poduszka, stłuczony wazon kryształowy i jeszcze kilka drobiazgów. Na koncertach nie był w formie. Na jednym nawet pojawił się pod wpływem alkoholu, chociaż zdawało się, iż nikt tego nie zauważył. Dopiero Niall był w stanie dotrzeć do Tomlinsona. Podobno powiedział mu, że powinien wykazać się odrobiną zaufania. Wspomniał coś również o prawdziwej miłości oraz fantastycznej dziewczynie, za którą niejeden chłopak oddałby swoje życie. To urocze i zupełnie nieoczekiwane. Horan był chyba ostatnią osobą, która powinna mówić o mnie dobrze.

            Niechętnie zwlekłam się z łóżka, pozostawiając śpiącego Louisa. Jego nic nie było w stanie obudzić. Od dwóch lat mieszkał razem z czwórką wariatów. Sam do normalnych nie należał, ale zdążył się przyzwyczaić do nieustannych kłótni oraz przedziwnych hałasów. Szczęściarz. Ja musiałam zadowolić się zaledwie czterema godzinami snu.

            Otwierając drzwi natychmiast natknęłam się na wściekłego Zayna, który na głowie miał bokserki należące chyba do Nialla. Podrapałam się po głowie. Wiele rzeczy jeszcze było w stanie mnie zaskoczyć. Ziewając zeszłam po schodach na parter, gdzie Liam sprzątał resztki potłuczonego talerza. Danielle siedziała przy kuchennym stole i sennymi ruchami mieszała zawartość kubka. Niall przeszukiwał zawartość lodówki, a Harry… no cóż. Styles drzemał z głową na blacie.

- Hazza, jesteś obleśny – mruknęłam, rzucając w śpiocha ścierką. – Zetrzyj tą ślinę. Ludzie chcą tutaj zjeść śniadanie.

- Ale mamo, jeszcze pięć minut – wymruczał, podkładając ścierkę pod głowę. Zmrużyłam oczy. Czy ten kędzierzawy idiota nazwał mnie właśnie swoją matką? Nie no, chyba jeszcze tak źle i staro nie wyglądam. Odchrząknęłam, a Danielle starała się powstrzymać napad śmiechu. Pochyliłam się nad Harrym, by móc wydrzeć się prosto do jego ucha.

- Styles! Nie śpij, bo cię okradną!

            Efekt przerósł moje najśmielsze oczekiwania. Harry nie tylko zerwał się jak oparzony, ale również zleciał z krzesła, obijając sobie przy tym tyłek.

- Ała! Co ja takiego zrobiłem? – Zawył żałośnie, rozmasowując obolałe kości.

- Nazwałeś mnie swoją matką – mruknęłam, biorąc od Nialla jogurt naturalny z otrębami. – Czy ja chociażby w najmniejszym stopniu przypominam twoją matkę?

            Harry już chciał coś powiedzieć, ale Liam nakazał mu milczeć. Rozsądny z niego chłopak. Opuścił kuchnię z nadąsaną miną małego dziecka. Kto jak kto, ale Styles nie potrafi się na mnie obrażać. Byłam pewna, że za kilka minut wpadnie do pomieszczenia, rzuci się na moją szyję i za wszystko przeprosi. Jak by nie patrzeć, to ja nigdy nie jestem pierwszą osobą, która wyciąga rękę na zgodę. Zamiast Harry’ego w kuchni po kilku minutach pojawił się Louis z grobową miną. Zmarszczyłam brwi. Nieczęsto zdarza się, by Tomlinson był w podłym nastroju od samego rana. Pod jego nos podstawiłam kubek z jogurtem. Pokręcił głową na znak, że nie ma na niego ochoty.

- Lou, co jest? – Ciszę, która zapanowała w kuchni przerwał Liam.

- Muszę pojechać do Doncaster na kilka dni – mruknął niechętnie, nawet na nas nie spoglądając. Zdawało się, że na czystym blacie stołu znajduje się obiekt godny jego uwagi. W pierwszej chwili pomyślałam: to przecież nic takiego. Dopiero po kilku sekundach dotarło do mnie, że przecież jedziemy na nasze wymarzone wakacje do Chorwacji. – Nie wiem też, czy będę w stanie dołączyć do was – dodał ledwo słyszalnym szeptem. Odruchowo zacisnęłam dłoń na ramieniu Horana, który siedział znacznie bliżej. Syknął z bólu. Posłałam mu przepraszające spojrzenie.

- W takim razie pojadę z tobą – oznajmiłam. – Ty już miałeś okazję poznać moich rodziców, więc czas na rewizytę, prawda?

            Kątem oka dostrzegłam, jak Liam nabiera w płuca powietrza, Danielle zagryzła dolną wargę, a Niall siedział mocno spięty. Powiedziałam coś nie tak? To przecież normalne, że dziewczyna chciałaby poznać rodzinę swojego chłopaka.

- To nie jest najlepszy pomysł – Louis próbował się uśmiechnąć, ale zamiast tego wyszedł grymas. – Zaraz pójdę się ogarnąć i muszę jechać. Mam nadzieję, że mnie rozumiesz i mimo wszystko nie zrezygnujesz z wakacji.

- Bez ciebie nigdzie nie jadę – skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej. – To miał być nasz miesiąc! Dlaczego nie chcesz, bym pojechała do Doncaster razem z tobą?

            W kilka sekund kuchnia opustoszała. Danielle z Liamem rzekomo poszli dalej się pakować, a Niallowi zabrakło ulubionych płatków i postanowił pójść po nie do sklepu. Marni z nich kłamcy i kiepscy oszuści. Sprawa musiała być poważna, a ja za wszelką cenę chciałam dowiedzieć się o co chodzi. Jako dziewczyna Louisa miałam do tego pełne prawo!

- Mel, zrób to o co ciebie proszę – Tomlinson ujął moją twarz w dłonie. W jego błękitnych tęczówkach nie dostrzegłam nawet cienia uczucia. Nie spodobało mi się to. – Jedź razem z chłopakami do Chorwacji. Postaram się do was dołączyć.

- Ale Louis…

- Możesz to zrobić dla mnie?

            Nie potrafiłam odmówić.

* * *

            Szczerze mówiąc, to nie mam zielonego pojęcia, jak udało się zapakować wszystkie bagaże. Podobno Liam miał jakiś system. Nie wnikałam. Skoro zadziałał, to nie było się czym przejmować. Problem polegał tylko na tym, że nie mogliśmy niczego wyciągać aż do samej Chorwacji. Dobrze, że chociaż nas o tym wcześniej uprzedził. Zapakowałam najpotrzebniejsze rzeczy do bagażu podręcznego.

            Przeprawa promem do Francji była chyba najciekawszą częścią podróży. Razem z Cherry i Danielle zaszyłyśmy się na górnym pokładzie, chcąc uciec od zamieszania wokół chłopaków z One Direction. Miałyśmy nadzieję, że w Chorwacji jednak nie będą tak rozpoznawalni, jak w zachodniej części Europy. To miały być nasze wakacje. Każdy z nas miał odpocząć nie tyle fizycznie, co psychicznie. Nikt nie zabrał ze sobą laptopa. Jedynym źródłem kontaktu ze światem zewnętrznym były telefony. I chociaż próbowałam cieszyć się perspektywą dwóch tygodni w znacznie przyjaźniejszym klimacie niż tym londyńskim, to jednak już doskwierał mi brak ukochanego chłopaka, który musiał wyjechać do rodzinnego miasta.

            Po znalezieniu się na terenie Francji, za kółkiem usiadła Cherry. Miałam nadzieję, że jednak porządnie się wyspała. Nie chciałam przypadkiem obudzić się w szpitalu lub kostnicy. Nigdy nie miałam wątpliwości co do jej umiejętności prowadzenia samochodu, ale w tak dalekie trasy jeszcze nigdy nie jeździła. W przeciwieństwie do Liama, czy Harry’ego. Wtuliłam się w mojego kędzierzawego i pozwoliłam, by bawił się moimi włosami. Zaczęłam się zastanawiać, czy znajdzie się jakiś sposób, by zapomnieć o całej piątce czekającej na mnie w Anglii. Za trzydzieści dni każde z nas miało udać się w swoje strony na kolejne dwa miesiące. Oni będą koncertować. Ja natomiast będę próbować skupić się na studiach.

- O czym myślisz? – Wymruczał Styles do mojego ucha. Pokręciłam głową. Nie chciałam dzielić się tym, co chodziło po mojej głowie. – No dobrze. Nie chcesz, to nie mów.

            Zamknęłam oczy. Nieprzespana noc szybko o sobie przypomniała.

            Ocknęłam się, gdy samochód podskoczył na wybojach. Zaklęłam cicho. Miałam fantastyczny sen, którego treści nie mogłam sobie teraz przypomnieć. Dłonią przeczesałam włosy, które niesfornie opadały mi na oczy. Zorientowałam się, że zapadł już zmrok. Ile czasu spałam? I gdzie tak właściwie jesteśmy? Podniosłam głowę z kolan chłopaka ze zdziwieniem stwierdzając, że nie jest to Louis. Niall drzemał słodko ze słuchawkami na uszach. Głowę opierał o chłodną szybę. Jako, że zajmowaliśmy ostatni rząd w busie, nie mogłam tak po prostu zobaczyć, gdzie jest Louis. Podniosłam się z miejsca. W kręgosłupie poczułam przejmujący ból – efekt zbyt długiego leżenia w jednej pozycji. Miejsce przed nami zajmowała Cherry z Zaynem. Oboje byli w trakcie udowadniania sobie miłości. Ugh. Liam z Danielle spali w najlepsze. Miejsce obok kierowcy zajmował Harry, zaś za kierownicą siedział Louis.

            Opadłam z powrotem na siedzenie czując, jak silne ramiona Irlandczyka oplatają moją talię.

- Co ty robisz? – Syknęłam, próbując jakoś się z tego uścisku wyplątać.

- Kiedy śpisz jesteś taka słodka – wyszeptał, wodząc nosem po delikatnej skórze za moim uchem. Drgnęłam niespokojnie, poddając się chwili. – Szkoda, że Louis nie docenia tego, co ma. Żałuję, że to właśnie jego wybrałaś. On jest dobrym aktorem. Nie wiesz o wszystkim.

- O czym ty, do cholery, mówisz?

- Musisz przejrzeć na oczy, Melissa – wplótł palce w moje włosy. – Nie mogę tobie pomóc.

            Otworzyłam oczy, dysząc przy tym ciężko. Za oknami samochodu rzeczywiście panował mrok. Przez chwilę pomyślałam, że to jednak nie był sen. Podniosłam głowę tak gwałtownie, że uderzyłam nią w dolną szczękę Harry’ego. Stłumił jęk bólu.

- Przepraszam – skrzywiłam się nieznacznie. – Miałam zły sen.

- Nic się nie stało – starał się uśmiechnąć.

            Miałam tylko nadzieję, że tym razem nic nie mówiłam przez sen. Jeszcze tego by brakowało.

_______________________________________________________

Dziękuję Wam, że ze mną jesteście! W ogólnej statystyce już prawie 15 tysięcy wyświetleń. Jestem w szoku *.* I tak ja sobie pomyślałam, że może byście chcieli obejrzeć mojego TwitCama? To tak luźno rzucony pomysł i chciałabym się zorientować, czy ktoś w ogóle by zechciał obejrzeć :)
Ach i jeszcze zapraszam Was tu: Charming Type, Fałszywa Miłość oraz Leave You Torn.