Rozdział 29

- Czy ja wam przypadkiem nie przeszkadzam – przez spokojny szum morskich fal w moim śnie, przebił się głos Louisa. W pierwszej chwili miałam wrażenie, że to zwykłe omamy. Ostatnimi czasy ciągle mi się wydawało, że gdzieś go słyszę. Wreszcie przeszłam nad tym do porządku dziennego. Nie można przecież w nieskończoność rozpaczać nad chłopakiem, który najwidoczniej ma mnie totalnie gdzieś. Dopiero po głośne o kurwa, ze strony Horana zmusiło mnie do otwarcia oczu. Teraz też i ja głośno zaklęłam. Przed nami stał Louis Tomlinson we własnej osobie. Ręce skrzyżowane miał na klatce piersiowej, a w oczach czaiła się chęć mordu. Zaklęłam raz jeszcze widząc, że sytuacja w której nas zastał, rzeczywiście jest dość patowa. Byłam w połowie odsłonięta kołdrą, która ukazywała moje nagie ciało. Na Horana nawet nie chciałam patrzeć.

- Louis to… - urwałam, nie wiedząc do końca, co właściwie powinnam powiedzieć. Stwierdzenie, że to nie tak jak myśli, było zupełnie nie na miejscu. I chociaż zrobiłam to co zrobiłam pod wpływem alkoholu, nie tłumaczyło mnie również.

- Wyjdź – warknął Tomlinson, wskazując drzwi. Moje serce zamarło gdy zdałam sobie sprawę, że mówi do mnie.

            Chwyciłam prześcieradło i ze łzami w oczach opuściłam pokój. Chciałam podejść do niego, przeprosić. Odsunął się, nawet na mnie nie spoglądając. W jego oczach rysowała się wyraźna złość oraz chęć mordu. Zagryzałam nerwowo dolną wargę, próbując powstrzymać łzy cisnące się do oczu. Jak mogłam to zrobić?! Dlaczego nie mogłam oprzeć się Horanowi? To przecież nie jego darzyłam miłością. To Louis Tomlinson był najwspanialszym chłopakiem, dla którego biło moje serce. Z wyrzutem spojrzałam na pierścionek, którego nie zdejmowałam z palca nawet na chwilę. Miałam wrażenie, że metal pali mnie teraz niemiłosiernie. To był zasłużony ból, którego nie miałam zamiaru ukrócić. Należało mi się to.

            Słysząc pierwsze odgłosy rozmowy dobiegające z pokoju, opatuliłam się jeszcze szczelniej prześcieradłem i powoli osunęłam po ścianie na podłogę. Nie mogłam już dłużej hamować potoku łez. Kryształowe krople płynęły powoli po policzkach, a z mojej piersi co chwila wyrywał się głęboki szloch. To była tylko kwestia czasu nim ktoś wyjdzie ze swojego pokoju z pytaniem co się stało. I co ja wtedy powiem? Nie chciałam nawet myśleć o tym, że zdradziłam chłopaka, na którym tak bardzo mi zależało.

- …to ty bawisz się jej uczuciami – usłyszałam podniesiony głos Irlandczyka. – Skoro tak bardzo ją kochasz, to czemu nie powiesz prawdy?

- Bo to nie takie proste – ton Louisa był spokojny i opanowany. – Niall, jesteś jeszcze dzieciakiem. Nie zrozumiesz tego.

- Ale Melissa taka nie jest!

            Przysunęłam się bliżej drzwi. Nie powinnam podsłuchiwać, ale to było ode mnie silniejsze. Mogłam wreszcie się dowiedzieć co takiego jest w Doncaster. Stłumiłam kolejny szloch, wzięłam kilka głębokich wdechów i w napięciu oczekiwałam kolejnej wymiany zdań.

- Przyznaj się Horan, że zrobiłeś to celowo. Zmusiłeś ją, by zrobiła to samo, co ja zrobiłem jej.

            Wbiłam paznokcie w ramię.

- Do niczego nie musiałem zmuszać Melissy. Ona potrzebuje kogoś, kto obdarzy ją prawdziwym uczuciem! Ty się do tego nie nadajesz.

- Przeginasz – Louis teraz też mówił podniesionym głosem. – Kiedy przespałem się z Annie nie miałem zielonego pojęcia, że zakocham się w Mel!

- Ale ty się nie tylko z nią przespałeś…

- Ładnie to tak podsłuchiwać?

            Podskoczyłam w miejscu, gdy mojego ramienia dotknął mulat. Musiał pojawić się akurat teraz? Widział, że coś jest nie tak. Nie musiałam nic mówić. Usiadł obok mnie, a ja mocno się w niego wtuliłam, w dalszym ciągu płacząc rzewnie. Po jakimś czasie zaczęłam się dławić łzami. Nie mogłam złapać oddechu. Zayn głaskał mnie po plecach powtarzając, iż powinnam się uspokoić. Łatwo powiedzieć. Nie dość, że zdradziłam Louisa to dowiaduję się jeszcze, iż on przespał się ze swoją byłą dziewczyną.

            Drzwi otworzyły się z głuchym skrzypnięciem. Niall spojrzał na mnie ze współczuciem. Gdyby nie to, że za jego plecami pojawił się Louis, pewnie by się nade mną nachylił i powiedział kilka słów pocieszenia. Westchnął cicho, odchodząc. Szatyn wyciągnął w moją stronę dłoń. Odruchowo się cofnęłam. Zayn zerwał się z miejsca, stając między nami i przyjmując przy tym obronną postawę.

- Mel, musimy porozmawiać – Lou przemówił do mnie drżącym głosem. – Proszę. Nie mam tobie za złe tej nocy…

- Bo wcześniej zrobiłeś mi to samo, prawda?! – Zerwałam się na równe nogi. Malik spoglądał na nas pytająco. Z sąsiedniego pokoju wyszedł zaspany Liam. – Jak mogłeś? Dobrze wiedziałeś, że podjęłam decyzję i poza tobą świata nie widzę! Jak mogłeś się z nią przespać?! Niech zgadnę: do wszystkiego doszło po balu wiosennym, prawda?

- Tak, ale…

            Zgięłam się w pół czując przejmujący ból w okolicach podbrzusza. Miałam wrażenie, że jeszcze chwila, a zwymiotuję. Widząc co się święci, Liam razem z Zaynem zaprowadzili mnie do łazienki, odpychając przy tym Louisa. W tej chwili był on ostatnią osobą, którą chciałam widzieć na oczy. Bawił się mną. A przecież przyjeżdżając do Bexhill powiedział po raz pierwszy, że mnie kocha. Skoro tak, to dlaczego przespał się z Annie? Była jego pierwszą miłością ale myślałam, że to jednak ja się dla niego liczę. Moje serce boleśnie rozpadło się na miliony drobnych części. Wiedziałam, że już nigdy nie poskładam ich w jedną całość.

- Nie chcesz iść na plażę? – Zapytała Cherry, pojawiając się w łazience.

- Nie mam ochoty – mruknęłam, opierając głowę o chłodną ścianę. – Pójdę się zdrzemnąć. Boli mnie głowa.

            Cherry uśmiechnęła się pokrzepiająco i oznajmiła, że gdybym zmieniła zdanie, to będą na pomoście. Odczekałam pół godziny. Głosy w domu zamilkły. Powoli podniosłam się z podłogi, próbując zignorować zawroty głowy. Podpierając ściany, dotarłam do swojego pokoju. Ignorując otępiający ból, wyciągnęłam spod łóżka walizkę i zaczęłam wrzucać do niej swoje rzeczy.

- To właśnie masz zamiar zrobić? Uciec?

            Przeniosłam spojrzenie na Tomlinsona, który nonszalancko opierał się o framugę drzwi. Prychnęłam cicho.

- Ty wyjechałeś do Doncaster, nie podając prawdziwego powodu. Annie się za tobą stęskniła? A może jakaś inna dziewczyna, co?

- Mel, nie mów tak – w ułamku sekundy znalazł się obok, chwytając mocno moje nadgarstki. Syknęłam z bólu. – Opowiem tobie o wszystkim, ale jeszcze nie teraz. Mel proszę – spojrzał mi prosto w oczy. Dostrzegłam w nich żal. – Zaufaj mi. Kocham cię i wybaczam tobie, że przespałaś się z Niallem.

- T y mi wybaczasz?! Zdradziłeś mnie, a po chwili powiedziałeś, że kochasz – mój głos się załamał. – Odegrałam się na tobie nieświadomie i już sama nie wiem, czy to właśnie w tobie jestem zakochana.

            Zraniłam go. Zabolało nie tylko Tomlinsona. Wypowiedziałam te słowa wbrew własnej woli. Chciałam by czuł się dokładnie tak samo jak ja przed godziną. Pragnęłam, by jego serce rozpadło się bezpowrotnie. A jednak w dalszym ciągu czułam, że go kochał. Zranił mnie. Ale ja zrobiłam mu dokładnie to samo. Powiedział przecież, że nie był pewien moich uczuć. Jeśli musiał przespać się z Annie…

- To nie ma sensu – wyszeptałam, odsuwając się od chłopaka. – Tym razem możemy sobie wszystko wybaczyć, ale skoro Amelie się na mnie mści, to pewnie Annie również będzie chciała. To zaszkodzi twojemu wizerunkowi, a ja… Ja chyba nie jestem dostatecznie silna.

- Więc nie dasz nam kolejnej szansy?

- Teraz chcę wrócić do Miami i to wszystko sobie przemyśleć. Spotkamy się w listopadzie. Wtedy zdecydujemy, czy ten związek ma sens.

- Jeśli tego właśnie chcesz…

_______________________________________________________

Niespodzianka, dzisiaj wcześniej rozdział ;d Na mojej kochanej uczelni musiałam siedzieć od ósmej do trzynastej. Cuuuudownie.
Chce ktoś może powstrzymać mój umysł pełen pomysłów? Bo jak tak dalej pójdzie, to jeszcze jakiś czas będziecie musieli z moją (pseudo)twórczością ;d
Zaproszenie nr 1: Charming Type i pierwszy rozdział tam. 
Zaproszenie nr 2: Mój TwitCam 2 listopada o godzinie 20:30. Zamieszczę tutaj link w piątek tak z godzinkę wcześniej. Miło mi będzie, jeśli do mnie dołączycie :)