Rozdział 32

            Szpital, zgodnie z obietnicą lekarza, opuściłam następnego dnia. Wykonali kolejny raz najpotrzebniejsze badania, które nie wykazały żadnych niepokojących zmian. Dostałam również namiary na najlepszego ginekologa w Miami. Obiecałam skorzystać, chociaż doskonale wiedziałam, że Louis ma już zupełnie inne plany wobec mnie. Poprzedniego wieczora zapowiedział, że chce bym wróciła do Londynu. Tam mógłby się mną należycie opiekować, a przy okazji Cherry również miałaby na mnie oko. Studia i tak planowałam rzucić. Prawo nie było moim powołaniem. Nie czułam do tego serca. Uczyłam się, bo tego właśnie chciał ode mnie ojciec. Lubiłam, kiedy chwalił się mną na prawo i lewo. Rzecz jasna w obliczu tragedii, która dotknęła naszą rodzinę, powinnam tym bardziej starać się być jego grzeczną córeczką, ale nie potrafiłam. Tommy kilka razy wspominał, że powinnam robić to, co chcę. Męczyłam się. A problem polegał na tym, że sama do końca nie wiedziałam czego chcę od życia.

- Twoi rodzice nie będą mieli nic przeciwko, jeśli zamieszkam w waszym domu? – Zapytał niepewnie Louis, kiedy wysiedliśmy z taksówki. Uśmiechnęłam się blado, chwytając jego dłoń. Nasze place splotły się ze sobą. Przy Tomlinsonie czułam, że jestem we właściwym miejscu. Był dla mnie. Specjalnie dla mnie przyleciał z Londynu. Był, chociaż pod wpływem leków mówiłam wiele obraźliwych rzeczy. Był, chociaż wyzywałam go od najgorszych i raniłam dogłębnie krzycząc mu prosto w twarz, że Niall jest znacznie lepszym chłopakiem. Teraz do tego nie wracał. Kiedy za dziesiątym razem go przepraszałam powiedział w końcu, że to przecież nie moja wina, a jedynie leków. W rzeczywistości musiał czuć się z tym źle.

            W salonie zastałam matkę, która siedziała w szlafroku przed telewizorem. Słyszałam już od ojca, że bardzo źle to znosi. Nic dziwnego. Utrata ukochanego dziecka to coś, czego nawet nie chcę sobie wyobrażać. Ułożyłam dłoń na brzuchu. Po raz pierwszy poczułam, że mogę jednak mieć z tą kobietą coś więcej wspólnego niż tylko DNA. Poprosiłam Louisa, by poszedł do mojego pokoju, a sama podeszłam do mamy, przytulając ją mocno.

- Och, Mel – wyszeptała, wplatając palce w moje włosy. – Przepraszam, że nie przyszłam do szpitala.

- Nic się nie stało – starałam się uśmiechnąć. – Mamo, tak mi przykro z powodu Tommy’ego. Gdybym tylko mogła cofnąć czas, pewnie byłabym lepszą siostrą.

- A ja matką – wtrąciła, a po jej policzkach popłynęło kilka łez. Otarłam je szybko. Jeszcze nigdy nie widziałam pani Adams w takim stanie. Okropne worki pod oczami. Blada, niemalże przezroczysta, cera i nawet grama makijażu.  Dotychczas nie chciałam tego przed sobą przyznać, ale imponowała mi jej pewność siebie. Zawsze wiedziała czego chce. I może niejednokrotnie zawodziła przy tym oczekiwania swoich bliskich, ale mimo wszystko pozostawała sobą.

- Mamo, jeszcze będziesz miała okazję się wykazać – znów zaschło mi w ustach. Mama spojrzała na mnie pytająco, przygryzając przy tym dolną wargę. – Obiecaj, że na razie nie powiesz o niczym ojcu, dobrze? – Pokiwała potakująco głową. – Jestem w ciąży.

            Na jej twarzy malowało się zdziwienie połączone z szokiem. No pewnie. Nie spodziewała się, że jej dwudziestoletnia córka zapragnie zostać matką tak szybko. Ale przecież tego nie planowałam. Zazwyczaj zabezpieczałam się razem z Louisem. Tylko jeden raz zapomniałam wziąć tabletkę. Teoretycznie nic złego nie powinno się wydarzyć, skoro wcześniej brałam je regularnie. A jednak coś zawiodło.

- Ale Melissa… - jęknęła matka. – Ten Louis jest przecież nieodpowiedzialny. Co jakiś czas łamie twoje serce i ty myślisz, że będzie odpowiedzialnym ojcem.

- Nie pozostaje mi nic innego, jak w to wierzyć – mruknęłam cicho. Mama powiedziała na głos to, o czym myślałam od jakiegoś czasu.

            Już miałam wstać z kanapy, gdy mama położyła dłoń na moim ramieniu.

- Powinnaś wiedzieć, że będę was wspierać najlepiej, jak tylko potrafię – uśmiechnęła się ledwo zauważalnie. – Myślę również, że powinnaś wrócić do Londynu. Louis przecież nie będzie kursować między Stanami, a Europą.

            Skinęłam głową. I pomyśleć, że jednak potrafimy ze sobą normalnie rozmawiać. Szkoda, iż dopiero śmierć Tommy’ego musiała nam to uświadomić.

* * *

            Caroline siedziała z otwartymi ustami, gapiąc się we mnie bezmyślnie. Próbowała coś powiedzieć, ale z jej ust wyrwało się jedynie ciche sapnięcie. Kandi przewróciła oczami, zamykając usta przyjaciółce. Siedziałyśmy w kawiarni i ludzie zaczęli się na nas jakoś dziwnie patrzeć. Byłam prawie pewna, że po raz pierwszy źródłem tego zamieszania nie jest Louis, chociaż kilka nastolatek mierzyło go bacznym spojrzeniem.

- Co to znaczy, że wracasz do Londynu, bo jesteś w ciąży – szepnęła Caroline. – Jak to w ogóle się stało, że jesteś w ciąży?

- Pozwól mi wytłumaczyć – zaczął Louis, ale chłodne spojrzenie blondynki sprawiło, że natychmiast umilkł i skupił całą uwagę na swoim kubku z kawą.

- Wiem skąd się biorą dzieci – warknęła dziewczyna. – Nie rozumiem tylko, jak mogliście być tak nieostrożni.

- A ja myślę, że trzeba im pogratulować – Kandi uśmiechnęła się pogodnie. – Najważniejsze byście byli szczęśliwi.

- Jeśli znów zranisz Mel w jakiś sposób, to znajdę cię i osobiście wykastruję – zapowiedziała Caroline, mierząc w dalszym ciągu Tomlinsona bacznym spojrzeniem. – Zapamiętaj to sobie.

            Przez krótką chwilę zapanowało między nami milczenie, a po chwili wybuchliśmy śmiechem. To niesamowite, że wystarczy kilka słów i obecność przyjaciół by znów móc się uśmiechać, cieszyć życiem. Opowiedziałam dziewczynom o moich planach, które zostały już zaakceptowane przez matkę. Ojcu jeszcze o niczym nie powiedziałam. Wolałam poczekać na dogodny moment. Nie byłam pewna jak wiele złych wiadomości może znieść. Studia już rzuciłam. Jeszcze tego samego dnia co wyszłam ze szpitala, postanowiłam załatwić wszystkie formalności. Jako, że przez blisko dwa miesiące zespół miał znajdować się w trasie – miałam podróżować razem z nimi. Będąc u ginekologa dowiedziałam się, że na razie to dziecku nie powinno zaszkodzić. Kiedy rozpocznie się drugi trymestr powinnam jednak zaprzestać częstych podróży samolotami. Najlepiej to siedzieć w jednym miejscu. Tylko czy będę w stanie? Przez ostatni rok przyzwyczaiłam się do niespokojnego życia w gronie One Direction. Po nich można było spodziewać się dosłownie wszystkiego. Również niezaplanowanych wyjazdów.

            Ślubu na razie nie było w naszych planach. Oboje stwierdziliśmy, że to zdecydowanie za wcześnie. Jeśli się kochamy, to nie jest nam potrzebny papierek. Wystarczy czuć to w głębi serca. Poza tym paparazzi natychmiast by coś zwęszyli. Nie potrzebowaliśmy zamieszania, a jedynie spokoju.

            Teraz tylko pozostało ogłoszenie tej radosnej nowiny mojemu ojcu, członkom zespołu i Cherry.

_______________________________________________________

Dziwnie się czuję... To już tak blisko końca, a najgorsze jest to, że nie wiem co dalej. Znaczy wiem, ale nie jestem do końca przekonana, czy zechcecie przeczytać opowiadanie zupełnie nie związane z tematyką One Direction. Rzecz jasna te, co mam zaplanowane będą publikowane, ale wena kapryśna i nie pozwala pisać kolejnych rozdziałów związanych z 1D.
W dalszym ciągu serdecznie zapraszam na Charming Type, gdzie pojawił się już drugi rozdział :)