Rozdział 33

            Kręcił się nerwowo po moim pokoju już od piętnastu minut. Jeszcze chwila, a by wydeptał w moim dywanie widoczną ścieżkę. Musiałam jakoś zareagować. Po części to właśnie przeze mnie teraz się tak stresował. Podeszłam do niego i mocno wtuliłam się w umięśniony tors. Silne ramiona natychmiast mnie otoczyły. Czułam się bezpieczna. Byłam we właściwym miejscu, z odpowiednim facetem u boku. Kochał mnie, a ja jego. Od kilku dni udowadnialiśmy sobie to na każdym kroku. Wreszcie z dumą prezentował mnie przed paparazzi. Wcześniej zdawało mi się, że on za wszelką cenę chciał być na pierwszym planie. Teraz byliśmy jednością. Niedawne rany zabliźniły się chociaż czułam, że miliony drobnych kawałeczków ledwo się ze sobą trzymają. Teraz łatwiej było mnie skrzywdzić, ale on miał tego świadomość.

- Twój ojciec mnie zabije – szepnął Louis drżącym głosem. Wtulając się w jego klatkę słyszałam, jak serce bije niespokojnie. Zaśmiałam się cicho. – Ja nie widzę w tym nic zabawnego.

- Nie będzie tak źle – zapewniłam, odsuwając się od szatyna nieznacznie. Wczepiłam palce w jego włosy, które jak zwykle były miękkie w dotyku. – Ojciec zrozumie.

            Po krótkiej chwili czułam już na swoich wargach jego ciepłe usta. Przymknęłam powieki. Wzdłuż kręgosłupa przebiegła fala przyjemnych dreszczy. Byłam szczęśliwa, że wreszcie będę mieć ukochanego mężczyznę tylko dla siebie. Rzecz jasna w dalszym ciągu będzie zobowiązany wobec zespołu i fanów, ale będzie mieć rodzinę. Taką prawdziwą, której również musi poświęcać trochę czasu w ciągu dnia.

- Zanim pójdziemy na dół, mogę o coś zapytać? – Przerwałam chwilę pieszczot. Lou skrzywił się nieznacznie, ale skinął potakująco głową. Usiedliśmy razem na krawędzi łóżka. – Co takiego jest w Doncaster? Dlaczego wtedy tak nagle wyjechałeś?

            Tomlinson poruszył się nerwowo, a jego wzrok uciekł w stronę okna. Jego oddech stał się ciężki. Wyglądało na to, że znacznie bardziej wolałby spotkać się z moim ojcem niż odpowiadać na to pytanie. Tym razem nie chciałam mu odpuścić. Nie powinniśmy przecież mieć przed sobą tajemnic.

- Myślę, że wolałabyś o tym nie wiedzieć – sapnął, wyłamując nerwowo palce. – Melissa proszę. Daj sobie spokój.

- Nie mogę. Dowiem się od ciebie lub pójdę z tym do Nialla – skrzyżowałam ręce na piersi. Doskonale wiedziałam, że mały szantaż pomoże. – Wybieraj. Od kogo powinnam się dowiedzieć prawdy?

- Ode mnie – stwierdził niechętnie, w dalszym ciągu na mnie nie patrząc. – Ale obiecaj mi, że nie będziesz się denerwować. W tym stanie przecież nie powinnaś…

- Lou, dobrze wiem co mi wolno, a co nie – warknęłam. Jego uchylanie się od odpowiedzi było irytujące. – Zamieniam się w słuch.

            Przez kolejne minuty Louis zbierał myśli i prawdopodobnie starał się dobrać odpowiednie słowa, by niczym mnie przypadkiem nie urazić. Byłam przygotowana na wszystko. Nawet na wiadomość, że ma już dziecko. W przypadku Tomlinsona przecież wszystko było możliwe.

- Tamtego dnia dostałem wiadomość od mojej mamy. Powiedziała, że moja była dziewczyna leży w szpitalu i jej stan jest ciężki. Z początku nawet nie chciałem o tym słyszeć. To właśnie przez nią straciłem wiarę w prawdziwą miłość. Eleonor zabawiła się moimi uczuciami. Dopiero za drugim telefonem pozwoliłem mamie wszystko wytłumaczyć. Od jakiegoś czasu El była poddawana chemioterapii. Niestety nie przynosiły rezultatów. Wtedy jej stan był krytyczny. Poprosiła moją mamę, by mnie sprowadziła do Doncaster. Chciała, bym wybaczył. Co miałem zrobić? – Ukrył twarz w dłoniach. – Pojechałem. Widząc w jakim jest stanie, to po prostu nie umiałem… Musiałem jej wszystko wybaczyć. Mel, nie chciałem tobie o tym mówić bo wiem, że jesteś dość przeczulona na punkcie Annie. O Eleonor nigdy jeszcze nie wspominałem. Właściwie niewiele osób wie, że była ona moją pierwszą, prawdziwą miłością. Kiedy tylko wybaczyłem El, natychmiast zaczęła odzyskiwać siły. Teraz już czuje się lepiej.

            Pokiwałam głową. Nie byłam do końca przekonana w jaki sposób powinnam zareagować. Mógł mi powiedzieć, że jedzie do ciężko chorej, byłej dziewczyny. Zrozumiałabym. A ten zapierał się nawet, bym z nim nie jechała. Powinnam cieszyć się, że ta Eleonor zaczęła zdrowieć. Louis nie powiedział mi tego wprost, ale przez ostatnie półtora miesiąca całkiem dobrze się z nią musiał dogadywać. Widziałam to w jego oczach. Lśniły radosne iskierki. Te same, które widziałam, kiedy patrzył na mnie.

- Chodźmy porozmawiać z moim ojcem – mruknęłam, podnosząc się z łóżka. Louis posłusznie podążył za mną.

            Nie spodziewałam się, że ojciec przyjmie wiadomość z takim spokojem. Widziałam, jak nerwowo zaciska dłonie w pięści. Liczył do dziesięciu. Brał głębokie wdechy. Mimo wszystko nie wybuchł i nie próbował zamordować przyszłego zięcia. Siedział w swoim gabinecie w tym wygodnym, skórzanym fotelu. Zapytał jakie mamy teraz plany. Opowiedziałam o wszystkim, starając się niczego nie pomijać. Na wieść, że wracam do Anglii skrzywił się nieznacznie. Po utracie ukochanego syna wiedziałam, iż wolałby mieć ostatnie dziecko przy sobie. Zawsze mógł przenieść się z powrotem do Londynu. Miał tam przecież swoją firmę, której oddział otworzył w Miami. Poradziliby sobie bez niego.

- Dzieci, jeśli będzie trzeba was wesprzeć w jakikolwiek sposób, to dajcie znać – wychrypiał. – Nie planowałem zostać dziadkiem tak szybko, ale teraz nic już na to nie poradzę.

            Usta ojca wykrzywił blady uśmiech. Podeszłam do niego, nachyliłam się i cmoknęłam policzek porośnięty dwudniowym zarostem. Na niego zawsze mogłam liczyć. Nie przypominam sobie dnia, w którym w jakiś sposób by mnie zawiódł.

- Więc kiedy wyjeżdżacie?

- Jutro zacznę się pakować. Kurier zamówiony jest na siedemnastą i ma zabrać część moich rzeczy – oznajmiłam. – Za trzy dni przyleci reszta zespołu, więc Miami powinniśmy opuścić za dwa tygodnie.

            Ojciec skinął głową, a następnie odprawił nas skinieniem ręki. Podobno miał jeszcze kilka pozwów do napisania. A jednak pan Adams wcale nie jest taki straszny, jak by się mogło wydawać.

* * *

            Pozostała czwórka wariatów zwaliła się na moją głowę. Rodzice stwierdzili, że nie ma sensu by wydawali niepotrzebnie pieniądze na hotel, skoro tutaj mają do dyspozycji kilka wolnych pokoi. Nie chciałam im mówić, że dla One Direction opłata za pięć gwiazdek to groszowe sprawy. Doskonale wiedziałam, że państwo Adams potrzebują ludzi w domu. Od kiedy zabrakło Tommy’ego w domu było zdecydowanie za cicho. Szkoda tylko, że nie wiedzieli w co się pakują. Zaraz po przekroczeniu progu Niall rzucił się w stronę kuchni. Zayn natomiast stłukł ulubiony wazon mojej mamy, a Liam… no cóż. Payne zaszył się w biblioteczne ojca i przeglądał każdą książkę po kolei. Jedynie Harry wykazywał się odrobiną normalności. Zasiadł w salonie przed telewizorem i włączył sobie kreskówki.

            Po jakichś dziesięciu minutach zostałam zupełnie sama z tymi wariatami. Żałowałam, że Cherry nie mogła przylecieć. Niestety musiała siedzieć w szkole i zakuwać do kolejnych egzaminów oraz zaliczeń. Współczułam jej. Kiedy dzwoniła do mnie poprzedniego wieczora, o mały włos się nie popłakała. Myśl, że zobaczy się z Zaynem dopiero za dwa lub trzy miesiące była dla niej strasznie przytłaczająca. Próbowałam jakoś ją pocieszyć. Tłumaczyłam, że przerwy w związku są potrzebne. Będą mieli szansę odpocząć od siebie oraz zatęsknić.

            Postanowiłam zaszyć się w kuchni, w oczekiwaniu na Louisa, który musiał załatwić coś ważnego na mieście. Uch, a co niby mogło być ważniejszego od ciężarnej dziewczyny?! Przez niego musiałam użerać się z pogrążonym w smutku Zaynem. Tak, Malik i Holmes są siebie warci. Nic dziwnego, że tworzą tak idealnie dobraną parę. Z Harrym nie dało się normalnie porozmawiać, bo wciągnęły go przygody Scooby Doo. W ogóle mnie nie słuchał. Liam natomiast na dobre przepadł w bibliotece. Nie chciałam przecież samotnie siedzieć w swoim pokoju i udawać, że problem nie istnieje. Przyszedł czas, by zmierzyć się z Niallem oraz naszym krótkim epizodem.

- Cześć – przywitałam się z Irlandczykiem drugi raz tego dnia. Znów posłał mi chłodne spojrzenie, które pozbawione było jakiegokolwiek wyrazu. – W dalszym ciągu jesteś na mnie zły?

- Zawiedziony to odpowiednie słowo – mruknął, otwierając pudełko moich ulubionych lodów ciasteczkowych. Zignorowałam delikatne ssanie w żołądku. To był dopiero dziesiąty tydzień, a dziecko już niejednokrotnie dawało się we znaki. Zaczynając od porannych mdłości i kończąc na niepohamowanym apetycie. Westchnęłam cicho.

- Niall przepraszam, ale musisz mi uwierzyć, że tak jest lepiej.

- Nie odzywałaś się do mnie przez półtora miesiąca. Ignorowałaś moje telefony, maile i smsy. Ty na serio myślisz, że zwykłe przepraszam załatwi sprawę?

            Nerwowo zagryzłam dolną wargę. Miał rację. Nie powinnam była go ignorować. Sama przecież potwornie się czułam, kiedy Louis nie odbierał moich telefonów. Zrobiłam dokładnie to samo Niallowi. Raniłam go z każdym, kolejnym dniem sądząc, że tak właśnie będzie dla niego najlepiej. W rzeczywistości po prostu stchórzyłam. Wybrałam najwygodniejsze rozwiązanie.

- Ja po prostu… - urwałam. Horan świdrował mnie bacznym spojrzeniem błękitnych tęczówek. Wiedziałam, że tego dnia zadam mu jeszcze większy ból. Miałam nadzieję, że jakoś go zniesie. – Kocham Louisa i to z nim jestem szczęśliwa.

- A ze mną byś nie mogła?

- To nie o to chodzi – pokręciłam głową. – Przez cały ten czas jedynie mieszałeś w mojej głowie. Był nawet moment kiedy pomyślałam, że można darzyć miłością dwóch mężczyzn. Ale tak się nie da, Niall. To w Lou byłam od zawsze zakochana.

- Ale on nie jest odpowiednim chłopakiem dla ciebie – miałam wrażenie, że Niall powtarza sobie to niczym mantrę. Jak to dobrze, że jeszcze nie weszło mi to do głowy. Przecież Tomlinson był najwspanialszym chłopakiem, jakiego mogłam spotkać! Mieliśmy przejściowe problemy, ale sobie z nimi poradziliśmy.

- Przestań to powtarzać! – Wybuchłam, zrywając się z miejsca. – Nie mogę tego dłużej słuchać. Niall, dorośnij i zrozum, że nigdy nie będziemy razem!

            Odwróciłam się na pięcie i skierowałam kroki w stronę salonu. Wyglądało na to, że odwiedziny w kuchni nie były jednak najlepszym pomysłem. Miotając pod nosem przekleństwami, dotarłam do wyjścia na ogród. W prawdzie pogoda nie zachęcała do przechadzki po skrawku zielonego trawnika, ale postanowiłam nic sobie nie robić z padającego deszczu oraz stosunkowo niskiej temperatury. Co Niall sobie w ogóle wyobraża?! Ile razu muszę dać mu kosza, by wreszcie coś do niego dotarło? Zawsze był uparty, jak osioł i nigdy mi to nie imponowało. Może sobie mówić co chce, ale niczego tym nie zmieni. Nie teraz, kiedy mnie i Louisa łączy coś znacznie więcej niż zwykła miłość.

- Melissa, oszalałaś chyba! – Ze stanu zamyślenia wyrwał mnie stanowczy głos szatyna. Uniosłam głowę, odgarniając mokre kosmyki z twarzy. Louis podszedł bliżej, chwycił moją dłoń i zaprowadził do ciepłego wnętrza domu. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że moim ciałem wstrząsają dreszcze. – Dobrze wiesz, że w tym stanie nie powinnaś narażać się na chorobę. To mogłoby zaszkodzić dziecku.

- Dziecku? – Wywód Louisa przerwany został przez lekko zachrypnięty głos Harry’ego. Za jego plecami stała reszta zespołu. Łącznie z Niallem. Przełknęłam głośno ślinę, ściskając dłoń Tomlinsona.

            No to tajemnica ujawniona.

_______________________________________________________

Przyznam się szczerze, że ten rozdział zawiera w sobie jeden cały i połowę kolejnego. Stwierdziłam, że muszę trochę zmienić zakończenie. A raczej je rozbudować.
Ach, dziś wreszcie dostałam upragnionego Yearbooka "Take Me Home"! Empik miał jeden dzień poślizgu z dostawą, ale warto było czekać te półtora miesiąca ;d