Rozdział 34

            Czułam się dziwnie wracając do Londynu. Przechadzając się zaśnieżonymi ulicami stwierdziłam, że nic się tutaj nie zmieniło. Może za wyjątkiem ludzi. Budziłam sensację wśród nastolatek. Niejednokrotnie spotykałam się z opiniami wygłaszanymi na głos, że zwyczajnie złapałam Louisa na dziecko. Próbowałam się odciąć. Nie słuchać. Jednak te głosy tkwiły w mojej podświadomości i jak na złość nie chciały jej opuścić.

- Mel, wszystko ok? – Zapytała Cherry, uśmiechając się ciepło. Wzruszyłam obojętnie ramionami. Nie lubiłam dzielić się swoimi emocjami i przemyśleniami. Miałam wrażenie, że ostatnimi czasy zdecydowanie za dużo absorbowałam innych ludzi swoją osobą. Wracając do Londynu postanowiłam sobie, że zajmę się przyjaciółmi oraz ich problemami.

- Przestań się nimi przejmować – szepnęła Danielle do mojego ucha. – Zawsze znajdzie się powód, by znienawidzić dziewczynę Louisa Tomlinsona.

            Te słowa wcale mnie nie pocieszyły. Ułożyłam dłonie na brzuchu, który powoli się uwypuklał. Nie mogłam uwierzyć w to, że jeszcze niedawno byłam zwykłą nastolatką z nudnym życiem i zupełnie przyziemnymi problemami. W ciągu roku wszystko zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Przez pierwsze miesiące miałam poważne problemy z określeniem swoich uczuć. Wydawało mi się, że odkochałam się i czar Louisa na mnie nie działa. Pojawił się Niall. uroczy chłopiec ze śmiesznym, irlandzkim akcentem, który przez znaczną część naszej znajomości nieustannie mnie irytował. Nie chciałam mieć z nim nic wspólnego, a jednak zdobył jakąś część mojego serca. Nie mogłam spojrzeć mu w oczy i powiedzieć, że przecież wszystko będzie dobrze. Coś we mnie pękło, kiedy zobaczyłam jego zrozpaczoną minę na wieść, iż razem z Lou spodziewamy się dziecka. Miałam ochotę podejść i mocno go przytulić. Bałam się jednak odtrącenia, które i tak nadeszło. Nie rozmawiał ze mną przez ostatnie półtora miesiąca. Próbowałam jakoś do niego dotrzeć, ale Liam poprosił mnie w końcu, bym dała mu trochę czasu na oswojenie się z tą myślą.

            Razem z dziewczynami dotarłam do naszej ulubionej kawiarni, gdzie zawsze mogłyśmy liczyć na odrobinę prywatności. Zamówiłam dla siebie szarlotkę z bitą śmietaną, a do tego zieloną herbatę. Ze względu na dziecko nie mogłam pozwolić sobie na ulubione cappuccino o smaku orzechowym. Tak, przyszedł czas by zacząć dbać o to, co jem i gdzie. Lou pilnował bym nie chodziła do fastfoodów. Każdego dnia uzupełniał również zapasy w lodówce. Chociaż przyznać trzeba, że apetyt już Horanowi nie dopisywał. Wcześniej to właśnie w kuchni należało szukać zguby. Teraz wolny czas spędzał w swoim pokoju lub w salonie przed telewizorem. Wszyscy zauważyli, że coś jest z nim nie tak. W prawdzie nie mówili tego głośno, ale mnie o to obwiniali. Powinnam wreszcie coś z tym zrobić.

- Mel, coś ciebie trapi – zauważyła Cherry, przyglądając mi się uważnie. Znała mnie zdecydowanie za dobrze. – Zechcesz się zwierzyć dobrowolnie, czy mam to z ciebie wyciągnąć?

- Nie ważne – mruknęłam niechętnie, skupiając się na moim zamówieniu.

* * *

            Powoli podniosłam ociężałe powieki. Cały poprzedni wieczór przepłakałam w tajemnicy przed moimi przyjaciółmi. Nawet Lou udało mi się oszukać. Wpadł do pokoju, kiedy pociągałam nosem, próbując się uspokoić. Przeraził się, że znów zrobił coś nie tak. Nie, dosłownie niczego nie byłam w stanie mu zarzucić. Był kochany i każdego ranka przynosił mi śniadanie do łóżka. Nie pozwalał, bym zbytnio się przemęczała. Każdego dnia miał dla mnie czas mimo, iż cały zespół był w trakcie prac nad nową płytą. Stwierdził również, że postara się przenieść terminy trasy koncertowej. Tego było już zdecydowanie za wiele. Nie powinien zawieść fanów tylko ze względu na mnie.

            Przeciągnęłam się, narzucając na ramiona szlafrok. Lou mruknął coś pod nosem, przewracając się na brzuch. Uśmiechnęłam się delikatnie. Śpiący facet to chyba najpiękniejszy widok pod słońcem.

            Zerknęłam na zegarek. Dochodziła szósta. Nic dziwnego, że za oknem w dalszym ciągu panowały egipskie ciemności, które rozświetlały jedynie pomarańczowe światła ulicznych latarni. Żołądek odezwał się cicho przypominając o sobie. Poprzedniego wieczora prawie nic nie jadłam. Byłam zbyt zdenerwowana wiadomością, którą dostałam od ginekologa. Ciągle nie mogłam uwierzyć, że lekarze w Miami tak bardzo się pomylili! Schodząc po schodach wyklinałam tych konowałów pod nosem. Musiałam jakoś o wszystkim powiedzieć Lou ale obawiałam się, że nie będę w stanie.

            Wchodząc do kuchni, poczułam ścisk w żołądku. Dręczyło mnie dziwne uczucie, które bez wątpienia związane było z głuchą ciszą panującą w całym domu. Nawet o tak wczesnej godzinie ktoś zawsze siedział na dole przed telewizorem. Zazwyczaj był to Niall. Zmarszczyłam czoło, rozglądając się uważnie po pomieszczeniu. Na granitowym blacie dostrzegłam zabazgraną kartkę papieru.

Droga Mel,
może moje nadzieje są płonne, że to właśnie Ty odnajdziesz ten list. Wierzę jednak, że łącząca nas więź przyprowadzi Ciebie tutaj przed pozostałymi lokatorami naszego domu.

Słyszałem, jak cały wieczór przepłakałaś pytając cicho, dlaczego to właśnie Ciebie spotyka wszystko co złe. Chciałem wejść i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, ale zabrakło mi odwagi. Kolejny raz stchórzyłem. Ciągle nie mogę pogodzić się z tym, że to właśnie Lou będzie ojcem Twojego dziecka. Myślałem… Chciałem wierzyć, iż przejrzysz wreszcie na oczy i poznasz prawdziwe oblicze Tomlinsona. On nie jest w porządku. Nigdy nie był. Oszukuje wszystkich dookoła wierząc, że nikt się nie pozna na tych gierkach. Byłem głupi przez kilka lat  ufając mu bezgranicznie, ale nie mogę pogodzić się z myślą, iż kiedyś będziesz przez niego cierpieć. Melisso Adams, on nie jest Ciebie wart. I z chęcią napisałbym wszystko, co o nim wiem, ale teraz to już nie będzie mieć większego sensu. Potrzebujesz kogoś, kto będzie Twoim wsparciem. Skoro uważasz, że Lou jest odpowiedni… nie wnikam. Twoje serce nie jest moją sprawą. Najlepiej by było, gdybym już dawno zniknął z Twojego życia. Wcześniej nie przypuszczałem, że to możliwe.

Do zobaczenia Mel. Nie obwiniaj się o następujące wydarzenia. Zespół się rozpadnie. Nie wiem, czy beze mnie jeszcze będzie istnieć. Musisz wiedzieć, że byłaś moją pierwszą, prawdziwą miłością i robię to tylko dlatego… Robię to dla siebie. Po raz pierwszy od tak dawna.

Niall

            Wpatrywałam się w zapisane słowa, nie mogąc do końca pojąć ich sensu. Otępiały umysł analizował je bardzo powoli, aż wszystko zrozumiałam. Kartka bezwładnie opadła na podłogę, a po policzkach potoczyły się łzy. Nie zważając na nic rzuciłam się biegiem na górę. U szczytu schodów byłam poważnie zasapana. Świat rozmazywał się pod wpływem łez. Odetchnęłam z ulgą widząc, że drzwi do pokoju Horana są lekko uchylone. Spodziewając się najgorszego, wślizgnęłam się do środka. Wyglądało na to, że Niall tej nocy nie spał u siebie. Już miałam się wycofać, kiedy przeczucie tknęło mnie, by sprawdzić łazienkę.

- O mój Boże… - szepnęłam, blednąc przy tym. – Niall!

            Rzuciłam się na kolana tuż przy bezwładnym ciele Irlandczyka. Materiał szlafroka i pidżamy szybko nasiąknął czerwoną cieczą, która częściowo zdążyła już zaschnąć. Przyłożyłam palce do tętnicy na szyi. Puls był słaby, ledwo dało się go wyczuć. Czułam się bezradna.

- Niech mi ktoś pomoże! – Krzyknęłam mając nadzieję, że ktoś mnie usłyszy. Ujęłam w dłonie twarz Nialla. Moje dłonie drżały. -  Niall… Słyszysz mnie? – Odpowiedziała tylko głucha cisza. – Nie zostawiaj mnie. Nie teraz, proszę…

- Mel – do moich uszu dotarł głos Louisa. – Co się…

            Spojrzałam na Tomlinsona, który opierał się teraz o ścianę, dysząc ciężko. Nie mógł oderwać wzroku od głębokich nacięć na nadgarstkach. Chciałam żeby coś zrobił! Chciałam na niego nawrzeszczeć i powiedzieć, by wreszcie ruszył się z miejsca! Zamiast tego zaszlochałam głośno, znów sprawdzając puls. 

_______________________________________________________

Pisząc ten rozdział zastanawiałam się w jaki sposób go pociągnąć. Miałam pomysł na dalsze rozdziały ale stwierdziłam, że nie ma sensu tego dalej ciągnąć, bo jeszcze się znudzicie. Więc ostatni rozdział pozostaje lekko niedopowiedziany i wszystko postaram się wyjaśnić w epilogu. A pomysł na takie rozwiązanie podsunęła mi Darcless ;d
Epilog w środę. A tymczasem znajdziecie mnie tutaj: Charming Type, Leave You Torn, The Mystery of Time.